اثر نوع بستر کشت بر عملکرد و جذب برخی عناصر غذایی به وسیله خیار گلخانه ای

سیستم های کشت هیدروپونیک با توجه به مزایای متعدد نظیر افزایش عملکرد، تولید محصول سالم و یکنواخت و کاهش نیاز به کارگر، در حال گسترش است. یکی از نکات مهم برای موفقیت آمیز بودن تولید در این سیستم ها، تأمین عناصر غذایی مورد نیاز گیاه، بسته به نوع بستر کشت، در طی دوره رشد گیاه است. این پژوهش با هدف بررسی اثر بستر کشت بر جذب عناصر غذایی نیتروژن، پتاسیم و منیزیم توسط خیار گلخانه ای صورت گرفت. آزمایش در قالب طرح کامل تصادفی با پنج تیمار، در چهار تکرار و تعداد 10 بوته در هر تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان اصفهان اجرا شد. تیمارها شامل پنج بستر کاشت شامل کوکوپیت خالص، پرلیت-کوکوپیت (به نسبت حجمی 50-50)، پرلیت – کوکوپیت - پیت ماس با دو نسبت حجمی (50-20-30 و 50-30-20) و پرلیت-پیت ماس (به نسبت حجمی50-50) بودند. خصوصیات فیزیکوشیمیایی بسترهای کشت، غلظت نیتروژن، پتاسیم و منیزیم و عملکرد گیاه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که از لحاظ عملکرد محصول خیار، اختلاف معنی داری بین بسترهای مختلف کاشت دیده نشد. اختلاف معنی داری (در سطح 5 درصد) از لحاظ زیست توده گیاه مشاهده شد. به طوری که بیشترین زیست توده گیاه در بستر کشت کوکوپیت و پرلیت-کوکوپیت به دست آمد. بین بوته های خیار رشد کرده در بسترهای مختلف، اختلاف معنی داری از لحاظ غلظت نیتروژن، پتاسیم و منیزیم مشاهده نشد. با این وجود، بیشترین غلظت نیتروژن و پتاسیم در مراحل دوم و سوم نمونه برداری، در کوکوپیت مشاهده شد. منیزیم گیاه در مراحل اول و دوم نمونه برداری، در تمامی بسترها از غلظت بحرانی کمبود آن بیشتر بود. به طور کلی، بهترین غلظت عناصر غذایی و عملکرد در بستر کشت کوکوپیت به دست آمد که می تواند به عنوان بستر کشت مناسب خیار در سیستم های هیدروپونیک استفاده شود.