پیشرفت علم در پارادایم کوهن

کوهن پیشرفت علم را بدون استفاده از مفهوم صدق یا تقرب به صدق تبیین می کند. او با این تلقی رایج موافق نیست که انباشت نظریه های تأیید شده عامل پیشرفت علم است. انقلاب علمی در نظام فکری او گسستی است که باعث پیدایش پارادایمی قیاس ناپذیر است. یک پارادایم امکان پژوهش در مسائل تخصصی و جزئی را فراهم می کند و در حل مسائل درونی خود رو به پیشرفت است. توافق دانشمندان بر معیارهای ارزیابی نیز باور به پیشرفت را دامن می زند. کوهنهمچنین با تمسک به فرضیه تطور هیچ گونه غایتی را برای تاریخ علم در نظر نمی گیرد و پیچیدگی شاخه های تخصصی علوم را ناشی از تحولات بی هدف می داند. با این که او انقلاب را به عنوان گسست معرفی می کند اما این ادعا از نظر تاریخی قابل اثبات نیست و منتقدین او نشان می دهند کهحتی در انقلاب های علمی مورد ادعای او نیز بسیاری از دستاوردهای گذشته حفظ شده اند.شاید به همین دلیل است که کوهن در آثار بعدی خود از لزوم تحول درمفهوم انقلاب خبر داد.