بررسی شیوع تشنج و عوامل مرتبط در نوزادان بستری در بخش نوزادان بیمارستان بوعلی و امام خمینی شهر ساری

سابقه و هدف: تشنج یکی از مشکلات شایع دوره نوزادی و گاهی اولین علامت اختلال عملکرد نورولوژیک در نوزادان می باشد. تشنج نوزادی در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع می تواند همراه با افزایش مرگ و میر و عوارض عصبی ماندگار باشد و از طرف دیگر در بسیاری از موارد می توان به علت بیماری دست یافت و بر اساس آن طول مدت درمان و پیش آگهی بیماری را تعیین کرد؛ بنابراین مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع تشنج و علل مرتبط با آن در نوزادان انجام گرفت. مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی- توصیفی حاضر، 174 نوزاد با تشخیص اولیه تشنج نوزادی که در بخش های نوزادان و مرکز مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان بوعلی سینا و امام خمینی ساری بستری شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. تشخیص تشنج بر اساس شرح حال بیان شده والدین یا پرسنل بخش نوزادان و یا مشاهده مستقیم توسط پزشک و مطابقت آن با معیارهای mizrahi و kellaway صورت گرفت. نتایج حاصل شده توسط آمار توصیفی تحلیل گردید و 05/0 > p به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: شیوع تشنج در نوزادان بستری 4/12 درصد و شایع ترین علت تشنج، آنسفالوپاتی هیپوکسیک- ایسکمیک بود. بیشترین زمان بروز تشنج در نوزادان طبیعی، 3 روز اول و در نوزادان نارس، روز اول زندگی بود. شایع ترین نوع تشنج از نوع کلونیک فوکال و از نظر شیوع جنسی، ارجحیت با نوزادان پسر بود. از نظر میزان پاسخ به درمان، 62 درصد بیماران با یک داروی ضد تشنج و 38 درصد نیازمند بیش از یک دارو جهت کنترل تشنج بودند. استنتاج: آسفیکسی شایع ترین علت تشنج نوزادی می باشد و نارس بودن و وزن کم موقع تولد موجب افزایش خطر تشنج می گردد؛ بنابراین مطالعات بیشتری جهت پی بردن به علل به وجود آورنده و راه های کاهش عوامل خطر تشنج توصیه می شود.