مطالعه روند تجزیه پذیری پروتئین کنجاله سویا با روش کیسه های نایلونی و الکتروفورز ژل پلی آکریلامید

به منظور مطالعه روند تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین خام، پروتئین حقیقی و تعیین نوع پروتئین قابل تجزیه کنجاله سویا در شکمبه، آزمایشی با تلفیق روش in situ و تکنیک الکتروفورز ژل پلی آکریلامید (sds-page ) انجام گردید. با استفاده از کیسه های نایلونی، مقدار 5 گرم نمونه کنجاله سویا به مدت صفر، 2، 4، 6، 8، 12، 24 و 48 ساعت در شکمبه سه رأس گاو نر بالغ سیستانی انکوباسیون شد. پس از سپری شدن زمان انکوباسیون و شستشوی کیسه ها، مواد باقیمانده منجمد و با فریز درایر (انجماد خشک) خشک گردید. ماده خشک، پروتئین خام، پروتئین حقیقی، الگوی زیرواحدهای پروتئین های عمده کنجاله سویا و دنسیتومتری پروتئین ها تعیین شد. تجزیه پذیری ماده خشک، پروتئین خام، پروتئین حقیقی و مجموع زیرواحدهای پروتئین کنجاله سویا در سرعت عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت به ترتیب 3/83، 4/71 و 5/63 درصد (برای ماده خشک)؛ 7/82، 3/68 و 2/59 درصد (برای پروتئین خام)؛ 7/82، 2/69 و 3/60 درصد (برای پروتئین حقیقی)؛ 8/83 ، 1/70 و 9/60 درصد (برای مجموع زیرواحدها) بود. تفاوت غیرمعنی دار (05/0> p) بین تجزیه پذیری پروتئین خام، پروتئین حقیقی و مجموع زیرواحدهای پروتئین های کنجاله سویا در سرعت های عبور مختلف مشاهده شد. دو نوع پروتئین عمده در کنجاله سویا شامل بتاکنگلیسینین با سه زیرواحد ?، ? و? به وزن مولکولی 5/90، 5/71 و 2/55 کیلودالتون و گلیسینین با دو زیرواحد اسیدی و بازی به وزن مولکولی 6/37 و 8/19 کیلودالتون مشاهده شد که به ترتیب 31 و 8/38 درصد از کل پروتئین کنجاله سویا را به خود اختصاص دادند. زیرواحد ? و ? بتاکنگلیسینین طی 2 ساعت و زیرواحد ? پروتئین بتاکنگلیسینین طی 12 ساعت انکوباسیون به طور کامل تجزیه شد. تجزیه پذیری گلیسینین کمتر از بتاکنگلیسینین بود. زیرواحد اسیدی این پروتئین تا 24 ساعت و زیرواحد بازی آن تا 48 ساعت انکوباسیون تجزیه نشد. نتایج تعیین قابلیت هضم به روش آزمایشگاهی سه مرحله ای نشان داد که با افزایش ساعات انکوباسیون کنجاله سویا در شکمبه، قابلیت هضم پروتئین خام کنجاله سویا افزایش می یابد. قابلیت هضم باقیمانده نمونه کنجاله سویا در زمان صفر، 8، 12 و 48 انکوباسیون به ترتیب 7/69، 2/83، 2/94 و 8/96 درصد بود.