بینامتنیت قرآنی در شاهنامه فردوسی

استفاده از مفاهیم و تعلیمات قرآنی یکی از شیوه هایی است که از دیر باز شاعران و نویسندگان پارسی زبان برای اعتبار بخشیدن و غنای سخن خویش از آن بهره برده اند. حکیم ابوالقاسم فردوسی یکی از بزرگترین شعرای ایران در قرن چهارم هجری است که از مفاخر ایران و جهان به شمار می آید. اثر گران سنگ او شاهنامه از دیرباز مورد توجه نویسندگان و منتقدین قرار گرفته است. با توجه به هدف والای حکیم توس مبنی بر پا سداشت زبان پارسی و استفاده ی او از واژگان پارسی و عدم استفاده از واژگان زبان عربی در شعر خویش در بادی امر چنین به نظر می آید وی کمتر از عبارات عربی بخصوص آیات قرآنی بهره برده است اما با دقت و کنکاش در شاهنامه در می یابیم که وی به حد وفور از مفاهیم آیات بهره برده است. نویسندگان این مقاله بر آنند که با شیوه ی توصیفی – تحلیلی و روش نقدی بینامتنیت این ویژگی شاهنامه را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند. نتایج نشان می دهد که وی فقط در حد بینامتنیت معنایی( مضمونی) از قرآن تأثیر گرفته و الفاظ و عبارات قرآنی در کلام وی دیده نمی شود.