آثار دو نوع تمرین هوازی (طناب‌زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی کودکان پسر کم‌توان ذهنی

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ آثار دو نوع تمرینات هوازی (طناب‌زنی و دویدن) بر عوامل آمادگی جسمانی دانش‌آموزان پسر کم‌توان ذهنی 10-12 ساله صورت گرفت. روش: 30 دانش‌آموز پسر کم‌توان ذهنی با میانگین سن 96/0±81/10 سال، قد 94/7±67/141 سانتی‌متر و وزن 16/5±22/36 کیلوگرم به روش خوشه‌ای تصادفی از مدرسه استثنایی ابتدایی انتخاب شدند و به‌طور تصادفی به سه گروه طناب‌زنی (10 نفر)، دویدن (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. اندازه‌گیری‌های اولیه شامل سنجش قد، وزن، ترکیب بدن، استقامت قلبی-تنفسی، استقامت عضلانی، انعطاف‌پذیری و چابکی انجام شد. سپس با توجه به گروه‌بندی، هرکدام از گروه‌های تمرینی به مدت 8 هفته تمرینات ویژه طناب‌زنی و دویدن را انجام دادند. فاکتورهای فوق‌الذکر آمادگی جسمانی مجدداً بعد از 8 هفته تمرین مورد سنجش قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج بیانگر اثر مثبت یک دوره تمرینات طناب‌زنی و دویدن بر توان هوازی، ترکیب بدن، استقامت عضلانی، انعطاف‌پذیری و چابکی دانش‌آموزان پسر کم‌توان ذهنی 10-12 ساله بود (05/0≥P)، درحالی‌که بر توان بی‌هوازی دانش‌آموزان تأثیر معناداری نداشت. همچنین، تفاوت معناداری بین آثار تمرین طناب‌زنی و دویدن بر عوامل آمادگی جسمانی وجود نداشت. نتیجه‌گیری: بنا به نتایج به‌دست آمده به نظر می‌رسد به‌دلیل کمبود فضای ورزشی مناسب در خانه و مدرسه، طناب‌زنی می‌تواند به منظور افزایش آمادگی جسمانی وابسته به تندرستی در کودکان کم‌توان ذهنی جایگزین خوبی برای دویدن باشد و با رعایت ملاحظات عواید تندرستی را برای آنان به همراه داشته باشد.