اثربخشی آموزش‌ خودکارآمدی بر عزت نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول بهزیستی شهرستان خرم آباد

مقدمه: معلولیت جسمی بخشی از دامنه وسیع معلولیت‌ها بوده و به‌عنوان گروهی از معلولیت‌ها تعریف می‌شود که در آن فرد حداقل برای مدت شش ماه نتواند به‌طور موثری از اندام‌ها یا بخشی از اندام‌های خود استفاده نماید. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی خودکارآمدی بر عزت‌نفس و انگیزش پیشرفت در زنان معلول بهزیستی شهرستان خرم آباد بود.  روش: طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌آماری این پژوهش شامل همه افراد معلول تحت پوشش بهزیستی شهرستان خرم آباد بود که از میان آن‌ها صد و بیست نفر از زنان به شیوه در دسترس انتخاب شدند و مقیاس عزت نفس و انگیزش پیشرفت را تکمیل نمودند. پس از اجرای پرسشنامه‌ها، بیست و چهار نفر از شرکت‌کنندگان، انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت نه جلسه نود دقیقه‌ای، هفته‌ای یک جلسه تحت درمان قرار گرفت و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS20 و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره مورد تجریه و تحلیل قرار گرفت.  نتایج: یافته‌های این مطالعه نشان داد که تفاوت معناداری بین میانگین نمرات آزمودنی‌های گروه آزمایش و کنترل در پس‌آزمون وجود دارد. به‌عبارتی آموزش خودکارآمدی باعث افزایش نمرات عزت‌نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول در مرحله پس‌آزمون شده است.(001/>P) بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌ها می‌توان بیان کرد که آموزش خودکارآمدی از عوامل مهم و تاثیرگذار بر افزایش عزت‌نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول می‌باشد. بنابراین، با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می‌شود که کاربرد آموزش خودکارآمدی به‌عنوان یکی از آموزش‌های درمانی مفید در جهت افزایش عزت‌نفس و انگیزش پیشرفت زنان معلول بیشتر مد نظر قرار گیرد.