اثر تنش خشکی و تلقیح قارچ‌های میکوریز و باکتریهای همزیست بر شاخص‌های رویشی گیاه نخود(Cicer arietinum L.)

خشکی، گرما و سرما به ترتیب مهمترین تنش‌های غیرزنده در گیاه نخود می‌باشند. بهبود ویژگی‌های ریشه(طول و حجم ریشه) یکی از روشهای افزایش مقاومت به خشکی در نخود است. همزیستی میکوریزی با مکانیسم‌های مختلف مقاومت به خشکی گیاه میزبان را افزایش می‌دهد. جهت ارزیابی تاثیر تنش خشکی و نقش قارچهای میکوریزی در تعدیل اثرات خشکی، آزمون گلخانه‌ای در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه در قالب آزمایش کرت‌های خرد شده بر روی گیاه نخود انجام شد. سطوح رطوبت شامل رطوبت ظرفیت زراعی، تنش رطوبتی ملایم و تنش رطوبتی شدید بعنوان کرت‌های اصلی و تلقیح با قارچ‌های میکوریز شامل تلقیح با Glomus mosseae، تلقیح با G.intraradices ، تلقیح با هر دو قارچ و شاهد بدون تلقیح و نیز تلقیح گیاهان با باکتریهای همزیست(مزوریزوبیوم) در دو سطح با و بدون تلقیح، بعنوان کرت‌های فرعی منظور شدند. اثر سطوح رطوبت بر تعداد غلاف، تعداد دانه، وزن خشک بخش هوایی و ریشه، ارتفاع بوته و حجم ریشه معنی‌دار بود‌. تلقیح باکتری‌های مزوریزوبیوم تمام شاخص‌های اندازه‌گیری شده(بجز زمان گلدهی) را در مقایسه با شاهد بدون باکتری بطور معنی‌دار افزایش داد. با کاهش رطوبت خاک از FC به 5- و 10- بار، وزن خشک بخش هوایی نخود در تیمار شاهد بدون قارچ به ترتیب 3/47و5/78درصد کاهش نشان داد در حالیکه در تیمار تلقیح قارچ mosseae .G این ارقام 5/40و 2/71 درصد و در تیمار G.intraradices 7/37و5/72 درصد بود. در تیمار تلقیح توام دو قارچ در رطوبت 10-بار کاهش معادل78درصد بود ولی در رطوبت 5-بار نه تنها وزن خشک کاهش نیافت بلکه به میزان 22درصد افزایش نشان داد.