ارایه مدل توسعه گردشگری موسیقی مقامی در ایران بر مبنای رویکرد گراندد تئوری

موسیقی مقامی از جمله انواع موسیقی است که بیشترین نزدیکی را با فرهنگ جامعه میزبان دارد. مطالعه حاضر با استفاده از روش گراندد تئوری ساختارگرا به بررسی این گونه از موسیقی در راستای جذب گردشگران فرهنگی می پردازد. در گردآوری داده‌ها از تکنیک‌های متعددی مانند مصاحبه، مشاهده، مشاهده‌ی آنلاین و گردآوری اسناد و متون در چهارچوب روش گراندد تئوری و به روش نمونه گیری هدفمند جمع آوری شده است. مصاحبه‌شوندگان این پژوهش را کارشناسانی تشکیل داده‌اند که با موسیقی مقامی ایران آشنایی داشته‌ و در حوزه‌ی گردشگری نیز فعالیت دارند. داده‌های حاصل از مصاحبه با کارشناسان، با کمک نرم افزار اِن‌ویوُ[1] کدگذاری سه گانه‌ی باز، محوری و انتخابی شد و از میان داده‌ها 72 مفهوم و 6 مقوله به‌دست‌آمد. "تبدیل شدن به جاذبه‌ی فرهنگی" به‌عنوان مقوله‌ی مرکزی انتخاب شد و سپس با استفاده از مدل پارادایمی، نظریه‌ی خودبنیاد ارائه شد. سه دسته عوامل مداخله گر شامل عدم آگاهی و شناخت، مشکلات زیرساختی و موانع حاکمیتی شناسایی گردید. طراحی رویدادهایی با محوریت موسیقی مقامی، برگزاری جشنواره‌های مشترک با کشورهای هم‌زبان به‌واسطه‌ی تشابهات فرهنگی، اشاعه‌ی موسیقی خیابانی و یا اجرای موسیقی مقامی در اماکن عمومی و طراحی بسته های سفر با محوریت موسیقی مقامی از جمله راهکارهای توسعه گردشگری موسیقی است. [1] - NVIVO