ارتباط بین نیمرخ آنتروپومتریک و زیست‌حرکتی با عملکرد رقابتی دوندگان تیم ملی دوی صحرانوردی ایران

سابقه و هدف: دوی صحرانوردی از ماده­های مهیج­ و محبوب­ در بین دوهای استقامت محسوب می­­شود و به دلیل شرایط خاص این رشته که در طبیعت برگزار می­شود، نیازمند شرایط ویژه­ای از نقطه نظر آنتروپومتریک و زیست­ حرکتی می­باشد. از این رو، هدف پژوهش حاضر تعیین نیمرخ آنتروپومتریک و زیست­حرکتی اعضای تیم ملی دوی صحرانوردی کشور بود.   مواد و روش ها: شرکت کنندگان این پژوهش نه دونده بزرگسال مرد تیم ملی دوی صحرانوردی با سن 4.1±25.4 سال، قد 7.2±175.2 سانتی متر، وزن 8.7±63.5کیلوگرم و رکوردهای0.47±36.55 دقیقه برای 12 کیلومتر بودند. ویژگی­های آنتروپومتریکی شامل: قد، وزن، طول­ها و عرض­های استخوانی، محیط اندام­ها و ضخامت چربی زیر پوستی­ 7 نقطه­ای بود. ویژگی­های زیست حرکتی شامل: توان هوازی، توان بی­هوازی، توان انفجاری، سرعت، چابکی، انعطاف­پذیری، حداکثر ضربان قلب و استراحتی بود که با روش­های استاندارد مورد اندازه گیری قرار گرفت.   یافته‌ها: بین متغیر­های آنتروپومتریک، طول ران (0.038=P و 0.69- =r)، عرض قدامی- خلفی سینه (0.009=P و 0.80- =r)، عرض سینه (0.006=P و 0.82-=r)، محیط سینه (0.032=P و 0.70-=r) و از طرفی بین متغیرهای زیست حرکتی تنها ضربان قلب استراحت (0.001= P و 0.94 =r) و رکورد 10 کیلومتر (0.05=P و 0.62=r) با بهترین رکورد دوی صحرانوردی آزمودنی­ها رابطه معنی­دار داشت. همچنین، 12/2 دقیقه اختلاف بین رکورد مردان تیم ملی دوی صحرانوردی کشور با میانگین رکورد دوندگان جهانی مشاهده شد، که به طور معناداری، رکورد دوندگان خارجی بهتر‌ از دوندگان داخلی بود. نتیجه گیری: براساس یافته­های پژوهش حاضر، ضعف عملکرد دوندگان تیم ملی دوی صحرانوردی متاثر از ویژگی­های آنتروپومتریک، زیست حرکتی و نوع تمرینات آنهاست. لذا، توجه ویژه به برخی از این شاخص­ها در راهبردهای استعدادیابی و نیز برنامه­ریزی دقیق­تر در راستای تجویز تمرینات مطلوب برای تقویت عوامل قابل توسعه به مسوولین فدراسیون دوومیدانی، مربیان و ورزشکاران توصیه می­گردد.