ارزیابی اصول نوشهرگرایی در طراحی و برنامه ریزی محله های نوبنیاد شهری (نمونه موردی: محله رشدیه تبریز)

     مشکلات ناشی از افت شهری در مراکز شهرها و گسترش افقی شهرها و عواقب ناشی از آن، توجه به رهیافت های نوین با رویکرد توسعه ی پایدار را ضروری می نماید. از این رو نوشهرگرایی در پاسخ به محلات ناپایدار مدرن بوجود آمد که عبارت از ایجاد بافت شهری با مشخصه اصلی قابلیت پیاده روی ساکنین و تأمین مایحتاج و انجام کارهای روزمره از طریق پیمودن راه بصورت پیاده است. با توجه به این موارد، هدف اصلی این تحقیق ارزیابی محلات نوبنیاد شهری (محله رشدیه تبریز) از منظر رویکرد شهرسازی نوین، جهت اخذ رهنمودهای لازم برای ارتقاء کیفی و کالبدی محله در آینده می باشد. روش مطالعه در این تحقیق ، توصیفی ـ تحلیلی و ماهیت آن نظری ـ کاربردی می باشد. جامعه آماری آن محله رشدیه می باشد و روش جمع آوری اطلاعات نیز کتابخانه­ای و میدانی می باشد. در روش میدانی، اطلاعات مورد نیاز با ابزار پرسشنامه جمع آوری شده اند و تجزیه و تحلیل داده ها به دو صورت کمی و کیفی و با استفاده از نرم افزار هایGIS ،  SPSS صورت گرفته است. یافته های این تحقیق حاکی از این است که اختلاط کاربری مسکونی و خدماتی در محلات مسکونی در دو سطح عمودی و افقی بندرت دیده می­شود اما در مورد رعایت اصل سازگاری ، می توان گفت که بیشتر کاربری های محله با هم سازگار هستند و مطلوبیت مناسبی در محله برای ساکنان حاکم است. هم چنین تنوع در معماری و چینه بندی مساکن، افزایش تراکم در بافت و شبکه پیوسته ترافیکی محله مطابق با اصول نوشهرگرایی بوده اما حمل و نقل عمومی متنوع و ابعاد و قیمت قطعات مسکونی معارض با اصول نوشهرگرایی می باشد.