الگوی ساختاری عوامل‌ مؤثر بر درک ساکنان بومی نسبت به حمایت از توسعۀ پایدار گردشگری در مجموعۀ تخت‌جمشید

مجموعه‌های تاریخی از مهم‌ترین بخش‌های هویتی هر جامعه‌اند و ساختارهای فرهنگی آن را نشان می‌دهند. درک ساکنان بومی از این مکان‌ها، نقش مهمی در پیشبرد برنامه‌های توسعه و یکپارچگی تصمیم‌های مدیریتی و مشارکتی دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی عامل‌های مؤثر بر درک ساکنان بومی نسبت به حمایت از توسعۀ پایدار گردشگری در تخت‌جمشید است. پنج روستای کناره، جلیان، فیروزی، شهرک مهدیه و شهرک ولی‌عصر برای جامعۀ آماری پژوهش انتخاب شدند. پژوهش ازنظر شیوۀ گردآوری داده‌ها، توصیفی - پیمایشی و ازنظر هدف، کاربردی است. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسش‌نامه است که روایی و پایایی آن با تحلیل عامل تأییدی و آلفای کرونباخ سنجیده شده است. مردم محلی با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای و جدول کوکران، تعداد 385 پرسش‌نامه را تکمیل کردند. برای بررسی فرضیه‌های پژوهش از الگوی معادلات ساختاری، آزمون ضریب همبستگی پیرسون و T تک‌نمونه‌ای استفاده شده است. نتیجه‌ها، نشان می‌دهند متغیر مشارکت اجتماعی با ضریب تأثیر 79/0، بیشترین اثر را بر درک ساکنان بومی دارد. تعلق اجتماعی با ضریب تأثیر 17/0، رابطۀ مثبت و معنادار و نگرش زیست‌محیطی با ضریب تأثیر 22/0-، رابطۀ منفی و معناداری با درک ساکنان بومی نسبت به مجموعۀ تخت‌جمشید دارد؛ بدین معنا که با افزایش درک ساکنان نسبت به این مجموعه، نگرانی آنها نسبت به مسئله‌های زیست‌محیطی بیشتر شده است. درواقع مسئله‌های زیست‌محیطی تأثیر منفی بر درک مردم بومی نسبت به مجموعه داشته‌اند. درنهایت درک ساکنان بومی، تأثیر مثبت و معناداری بر حمایت از تخت‌جمشید دارد که میراثی جهانی و حمایت‌کنندۀ توسعۀ پایدار گردشگری است.