اندازه‌گیری دوز جذبی تیروئید در تعدادی از رادیوگرافی‌های رایج روی فانتوم راندو

  خلاصه   زمینه و هدف: تیروئید یکی از اعضای بحرانی بدن انسان بوده که حساسیت پرتوی زیادی دارد و مهم‌ترین عارضه برخورد پرتو با این عضو، ایجاد بدخیمی می‌باشد. به همین دلیل در بحث رادیوبیولوژی و حفاظت پرتوی، به عنوان یک عضو بحرانی شناخته می‌شود. هدف از انجام این مطالعه، اندازه‌گیری دوز جذبی تیروئید در تعدادی از رادیوگرافی‌های رایج بوده است.   مواد و روش‌ها: این پژوهش، یک مطالعه تجربی آزمایشگاهی بوده که با تکرارهای فراوان بر روی فانتوم راندو با استفاده از دستگاه رادیولوژی تشخیصی سه فاز فرکانس بالا، فیلم با سرعت 400، صفحات تشدیدکننده سریع و با استفاده از دوزیمترهای ترمولومینسانس ( TLD 100 ) انجام شد. در این روش، دوزیمترهای ترمولومینسانس که در داخل کیسه‌های رادیولوسنت کوچک قرار داشت روی سطح قدامی تیروئید چسبانده شد و برای هر نوع رادیوگرافی، از دوزیمترهای جداگانه‌ای استفاده گردید و دوزیمترها با استفاده از دستگاه TLD خوان هارشو مدل 3500 خوانده شدند و در نهایت دوز جذبی تیروئید در 12 رادیوگرافی مختلف محاسبه گردید.   یافته‌ها: بر اساس نتایج این پژوهش، دوز جذبی تیروئید، در هیچ‌کدام از رادیوگرافی‌های قفسه سینه، جمجمه، فقرات گردنی، فقرات سینه‌ای، فقرات کمری، شکم و لگن، صفر نبود. حداکثر دوز جذبی تیروئید به ترتیب در رادیوگرافی‌های فقرات پشتی (03/0 ± 68/0 میلی‌گری) و فقرات گردنی(04/0 ± 67/0 میلی‌گری) و کمترین مقدار آن در رادیوگرافی قفسه سینه به میزان03/0 ± 12/0 میلی‌گری گزارش گردید.   نتیجه‌گیری: در این پژوهش، مشخص شد که پرتوگیری غده تیروئید در رادیوگرافی‌های مورد بررسی، هرگز صفر نبوده حتی در مواردی که تیروئید از میدان تابش بسیار دور است نیز پرتوهای پراکنده با تیروئید برخورد خواهند داشت و برای جلوگیری از عوارض احتمالی و دیررس پرتو، حفاظت پرتوی از غده تیروئید در تمام رادیوگرافی‌ها لازم و ضروری می‌باشد