برآورد پویای خط فقر در گروه‌های درآمدی مناطق شهری ایران به روش سیستم مخارج خطی گسترش یافته (ELES) (رویکرد داده های ترکیبی)

در این پژوهش، تأثیر عوامل اجتماعی-جمعیتی (شامل تعداد افراد شاغل خانوار، مالکیت مسکن، بی‌سوادی سرپرست خانوار و بعد خانوار) بر حداقل معاش و برآورد خط فقر نسبی در گروه‌های درآمدی مناطق شهری ایران در دوره‌ 1395-1361 از طریق سیستم مخارج خطی گسترش‌یافته و به روش گشتاورهای تعمیم‌یافته (GMM) آزمون شده است. نتایج این بررسی نشان داد که بعد خانوار مهم‌ترین عامل در افزایش حداقل معاش تمامی گروه‌های کالایی است. بررسی سری زمانی خط فقر نشان می‌دهد که خط فقر ماهیانه برای گروه اول درآمدی از میزان 3500 تومان در سال 1361 به میزان یک‌میلیون و هشت‌صد هزار تومان در سال 1395 رسیده است. این در حالی است که برای گروه دهم درآمدی خط فقر از میزان 8300 تومان در سال 1361 به میزان دو میلیون و پانصد هزار تومان در سال 1395 رسیده است. همچنین خط فقر متوسط در سال 1395 دو میلیون و دویست محاسبه گردید. در بقیه گروه‌های درآمدی نیز خط فقر افزایش‌یافته است. بررسی نسبت خط فقر به درآمد نشان می‌دهد که میزان خط فقر از درآمد تا گروه ششم درآمدی بیشتر است و در گروه‌های درآمدی هفتم، هشتم به‌طور متوسط یکسان است و تنها در گروه‌های نهم و دهم درآمدی میزان درآمد از خط فقر بیشتر است.