بررسی اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر سلامت روانی دانش آموزان پسر سال دوم راهنمایی شهر مشهد

پژوهش‌های متعددی در مورد خودتنظیمی و بهداشت جسمی و نقش یادگیری خودتنظیمی بر پیشرفت تحصیلی و انگیزش یادگیری انجام گرفته، اما مطالعات درباره‌ی یادگیری خودتنظیمی و بهداشت روانی اندک است. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر سلامت روانی دانش‌آموزان پسر سال دوم راهنمایی شهر مشهد در سال 88-1387 انجام گرفت. روش‌کار: در این مطالعه‌ی آزمایشی، تعداد 30 نفر از دانش‌آموزان پسر (15 نفر برای گروه آزمون و شاهد) با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای از نواحی هفتگانه‌ی آموزش و پرورش شهر مشهد انتخاب گردید. ابتدا پرسش‌نامه‌های راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و سلامت عمومی-28 به صورت پیش‌آزمون در هر دو گروه اجرا شدند. سپس گروه آزمون تحت یک برنامه‌ی آموزشی راهبردهای یادگیری خودتنظیمی به مدت 18 جلسه‌ی یک ساعته قرار گرفتند. در پایان آموزش، پس‌آزمون‌های پرسش‌نامه‌های یاد شده در هر دو گروه اجرا شد. داده‌های پژوهش با نرم‌افزار SPSS و آزمون تی مستقل تحلیل شدند. یافته‌ ها: بین میانگین‌های نمرات اختلافی وضعیت سلامت روانی (34/0=P) و مولفه‌های آن یعنی شکایات جسمانی (37/0=P)، اضطراب (59/0=P)، سوء‌عملکرد اجتماعی (12/0=P) و افسردگی (19/0=P) در دو گروه آزمون و شاهد تفاوت معنی‌داری وجود ندارد. نتیجه‌ گیری: با توجه به نتایج، آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر سلامت روانی دانش‌آموزان تاثیر معنی‌داری ندارد. البتهرابطه‌ی دو متغیر یاد شده می‌تواند متاثر از عواملی هم‌چون ابزار سنجش سلامت روانی، روش آموزش، مدت برنامه‌ی آموزشی، فرصت تمرین و کاربرد راهبردها باشد. بنابراین برای قضاوت دقیق‌تر پیرامون آن‌ها، مطالعات بیشتری با در نظر گرفتن عوامل یاد شده ضرورت می‌یابد.