بررسی اثربخشی درمان TDCS بر کارکردهای اجرایی بازماندگان جنگی مبتلا به PTSD

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان TDCS بر کارکردهای اجرایی بازماندگان جنگی مبتلا به PTSD انجام گرفت. روش: این پژوهش از منظر اجرا از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه آزمایش و شم/پلاسیبو بود. جامعه­ آماری این پژوهش شامل کلیه افراد آسیب دیده (مجروحین جنگی) شهر کرمانشاه بود و حجم گروه های آزمایش و شم/پلاسیبو جمعاً شامل 30 نفر (هر گروه 15 نفر) بود که به روش نمونه­گیری هدفمند (در دسترس) انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه ارزیابی اختلال کارکردهای اجرایی روانشناختی بارکلی (BDEFS) و فهرست اختلال فشار روانی پس از سانحه وودرز و همکاران (1994) استفاده شد و داده ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس چندمتغیره تحلیل شدند. یافته­ ها: نتایج نشان داد بین میانگین نمرات پس‌آزمون خودمدیریتی زمان، خودانگیزشی، خودنظم جویی هیجانی و نمره کل کارکردهای اجرایی بعد از حذف اثر پیش‌آزمون، در گروه های آزمایش و گواه تفاوت معنی‌داری وجود دارد (01/0˂P). به عبارتی می‌توان گفت که درمان (tDCS) منجر به افزایش سازه های مذکور در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه شم/پلاسیبو ‌شده است. اما نتایج حاکی از آن بود که بین میانگین پس آزمون خودسازماندهی/حل مسئله و خودکنترلی/بازداری در گروه های آزمایش و شم/پلاسیبو تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0نتیجه­گیری: با توجه به یافته های حاصله و ارتقای کارکردهای اجرایی در جانبازان مبتلا به PTSD، لازم است تا درمان هایی نظیر tDCS برای این افراد به صورت مدون مورد استفاده قرار گیرد.