بررسی اصول تصویرپردازی کلاسیسم در شعر ابراهیم ناجی

تصویرپردازی که تبلور اندیشه‌های بلند شاعر است، زمانی رخ می‌دهد که وی از زبان عادی عدول کند و دریافت‌های درونی‌اش را به صورت شاعرانه ارائه دهد. در بلاغت سنتی، تصاویر شاعرانه منطبق بر پنج اصلِ تناسب، تقلید، وضوح، حقیقت‌نمایی و تقابل صورت و معناست. این اصول زمینه‌ساز پردازش هنری در تصاویر شعری شعرای کلاسیک می‌گردد. در پژوهش حاضر تلاش بر آن است تا با روشی توصیفی–تحلیلی بلاغت تصویر در شعر ابراهیم ناجی (1898-1953م)، شاعر معاصر مصر، مورد بررسی قرار گیرد. نتایج حاکی از آن است که وی با کمک اسلوب‌های تشبیه، استعاره و مجاز، تصاویری می‌آفریند که میان حالت درونی او و آن‌چه در خارج به تصویر می‌کشد، تناسب برقرار می‌کند؛ ضمن آن‌که بیشتر این تصاویر به تقلید از پیشینیان ارائه می‌گردد. برای تحقق این امر، علاوه بر این‌که شاعر، صورت را بر معنا ترجیح می‌دهد، تعابیر روشن و واضحی را به‌کار گرفته که منطبق با اصل حقیقت‌نمایی است.بلاغت، تصویرپردازی، شعر کلاسیک، ابراهیم ناجی