بررسی رابطه بین کیفیت زندگی کاری و بهره‌وری پرستاران در بیمارستان منتخب شهر اهواز

مقدمه: کیفیت بالای زندگی ‌کاری به‌عنوان شرط اساسی در توانمندسازی انسانی شناخته شده است. بهره‌وری پرسنل پرستاری نیز عامل مهمی در موفقیت بیمارستان است. چنانچه ارتباط بین این دو متغیر مشخص شود، مدیران با بالابردن کیفیت زندگی‌ کاری می‌توانند زمینه بهره‌وری پرسنل را فراهم نمایند. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین کیفیت زندگی کاری با بهره‌وری پرستاران می‌باشد. روش: این پژوهش مطالعه‌ای‌ مقطعی از نوع هم‌بستگی است که دو متغیر کیفیت زندگی‌ کاری و بهره‌وری با استفاده از ابزارهای پژوهشگرساخته مورد بررسی قرار گرفت. جامعه پژوهش، کلیه پرستاران شاغل در یکی از بیمارستان‌های شهر اهواز تشکیل می‌دادند که 100 نفر به‌صورت سرشماری بودند. روش جمع‌آوری داده‌ها خودگزارشی بودند. پایایی پرسش‌نامه‌های‌ کیفیت زندگی ‌کاری (45 سؤال) و پرسش‌نامه بهره‌وری (25 سؤال) ازطریق محاسبۀ ثبات درونی با اندازه‌گیری ضریب آلفای ‌کرنباخ به‌ترتیب 96/0 و 90/0 بود. داده‌ها با استفاده از SPSS نسخه 16 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار کیفیت زندگی کاری پرستاران 60/0±12/3 و در سطح متوسط بود. میانگین و انحراف معیار بهره‌وری 39/0±02/4 و در سطح نسبتاً مطلوبی بود. آزمون آماری پیرسون هم‌بستگی مستقیم و معناداری بین بهره‌وری و کیفیت زندگی ‌کاری پرستاران را نشان داد 23/0=r (001/0>P). نتیجه‌گیری: سطح متوسط کیفیت زندگی‌ کاری و وضعیت نسبتاً مطلوب بهره‌وری پرستاران نشان می‌دهد برای دستیابی به وضعیت مطلوب، تلاشی بیشتر جهت ارتقا کیفیت زندگی ‌کاری و بهره‌وری پرستاران لازم است.