بررسی سطوح تاب‌آوری فردی، استرس حسابرس و روش‌های تقلیل‌دهنده کیفیت در حرفه حسابرسی

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی ارتباط سطوح تاب‌آوری فردی حسابرسان و روش‌های تقلیل‌دهنده کیفیت حسابرسی با توجه به عوامل استرس‌زا در حرفه حسابرسی است. روش: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از لحاظ روش، از نوع پژوهش‌های توصیفی ـ پیمایشی است. برای سنجش تاب‌آوری، از پرسش‌نامه کونور و دیویدسون؛ برای بررسی روش‌های تقلیل‌دهنده کیفیت حسابرسی، از پرسش‌نامه اوتلی و پیرز؛ برای سنجش فرسودگی از پرسش‌نامه ماسلاچ و برای اندازه‌گیری برانگیختگی استرس، از پرسش‌نامه اسمیت، اورلی و هایت استفاده شد. داده‌ها از 201 پرسش‌نامه‌ای گردآوری شدند که حسابرسان شاغل در مؤسسه‌های حسابرسی و سازمان حسابرسی، در سال 1398 به آن پاسخ دادند. شایان ذکر است که برای تحلیل یافته‌ها، از روش معادلات ساختاری استفاده شد. یافته‌ها: بر اساس نتایج، ارتباط منفی میان تاب‌آوری با برانگیختگی استرس، فرسودگی و روش‌های تقلیل‌دهنده کیفیت حسابرسی، به تأیید رسید. افزون بر این، بین تعارض نقش و پرحجم‌بودن بار کاری با برانگیختگی استرس، ارتباط مثبت مشاهده شد؛ اما میان ابهام نقش و برانگیختگی استرس، ارتباط معناداری به ‎دست نیامد. همچنین، نتایج نشان داد که میان برانگیختگی استرس و فرسودگی شغلی ارتباط مثبت وجود دارد؛ اما شواهدی مبنی بر رابطه معنادار بین برانگیختگی استرس و روش‌های تقلیل‌دهنده کیفیت حسابرسی به دست نیامد. از سوی دیگر، ارتباط مثبت میان فرسودگی شغلی و روش‌های تقلیل‌دهنده کیفیت حسابرسی نیز تأیید شد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که موضوع تاب‌آوری در حرفه حسابرسی بر رفتارهای شخصی و کارکرد حسابرسان اثرگذار است. این مؤلفه می‌تواند زمینه‌ای برای کاهش کیفیت کار حسابرسان و ایجاد فرسودگی و برانگیختگی استرس آنان شود.