بررسی شعر موج ناب فارسی؛ از سرآغاز تا سرانجام

بررسی شعرِ موج ناب فارسی؛ از سرآغاز تا سرانجام*   علی یاری دانش­آموختۀ کارشناسی ارشد دانشگاه شهید چمران اهواز دکتر منوچهر جوکار1 استادیار دانشگاه شهید چمران اهواز چکیده «موج ناب» گرایشی است در شعر فارسیِ معاصر که از زایش­های جریان شعر «موج نو» به شمار می­آید. «موج ناب» در میانۀ دهۀ پنجاه خورشیدی با حمایت و کوشش منوچهر آتشی و معرفی آن از طریق مجلّۀ تماشا پاگرفت. پایه­گذاران حلقۀ نخست موج ناب، پنج شاعر جوان به نام­های سیدعلی صالحی، هرمز علی­پور، آریا آریاپور، یارمحمّد اسدپور و سیروس رادمنش بودند. خاستگاه اصلی این موج، نخست، شهر نفتی مسجد سلیمان در جنوب غربی ایران بود، سپس با استقبال نشریّاتی هم­چون تماشا و بنیاد، این نحوۀ سرودن علاقه­مندان بسیاری در سراسر ایران یافت. دو رخداد عظیم و دگرگون­کنندۀ انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی از یک سو و از دست رفتن پایگاه­های رسانه­ای آن از سوی دیگر، موجب کم فروغ شدن و رفته ­رفته به خاموشی گراییدن این موج گردید و شاعران آن در میانۀ دهۀ شصت هر کدام سرمشق­های تازه­ای را در سرودن پی گرفتند.تعهّد گریزی و فردگرایی، کم­توجهی به عنصر اندیشه و محتوا، اقلیم‌گرایی، گریز از وزن و گرایش به زبان نثر، آشنایی­زدایی، هنجارگریزی در نحو زبان، تأکید بر تقطیع ویژه، تصویرگرایی و کشف روابط جدید و تجریدی میان اشیا، بهره‌گیری از زبانی عاطفی و گاه مبهم، توجه به فرم و شکل بیان، ایجاز و بسامد بالای واژگان اقلیمی و عناصر طبیعت بومی در شعر از مهم‌ترین ویژگی‌های این موج شعر است.   واژگان کلیدی: موج نو، موج ناب، شعر معاصر، منوچهر آتشی، هوشنگ چالنگی. * تاریخ دریافت مقاله: 14/01/1390                    تاریخ پذیرش نهایی: 06/10/1390 1- نشانی پست الکترونیکی نویسنده مسئول:[email protected]