بررسی مقادیر سرمی گلوتاتیون، پاراکسوناز و میلوپراکسیداز در زنان مبتلا به دیابت بارداری در مقایسه با زنان باردار سالم در شهر خرم‌آباد طی سال‌های 94-1393

مقدمه: استرس اکسیداتیو نقش مهمی را در پیشرفت دیابت بارداری دارد. تولید بیش از حد گونه­های فعال اکسیژن می­تواند منجر به آسیب­های جدی سلولی گردد که این امر می‌تواند نتایج جدی برای مادر و جنین داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی سطوح سرمی گلوتاتیون، پاراکسوناز و میلوپراکسیداز در دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم انجام شد. روش کار: این مطالعه مورد - شاهدی در سال‌های 94-1393 بر روی 30 زن مبتلا به دیابت بارداری و 30 زن باردار سالم مراجعه کننده به بیمارستان عسلیان شهر خرم‌آباد انجام شد. دو گروه از نظر سن، هفته بارداری و شاخص توده بدنی همسان‌ بودند. نمونه‌ها با استفاده از روش نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. مقادیر سرمی گلوتاتیون با استفاده از روش الایزا و مقادیر پاراکسوناز و میلوپراکسیداز با استفاده از روش نورسنجی اندازه‌گیری شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 19) و آزمون‌های آماری تی مستقل و رگرسیون لوجستیک انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سطوح سرمی قندخون ناشتا در دیابت بارداری به طور معنی‌داری بالاتر از بارداری سالم بود (001/0>p). میانگین سطوح سرمی گلوتاتیون در دیابت بارداری به طور معنی‌داری پایین‌تر از بارداری سالم بود (030/0=p). فعالیت آنزیم­های پاراکسوناز (225/0=p) و میلوپراکسیداز (602/0=p) تفاوت معنی‌داری را بین دیابت بارداری و بارداری سالم نشان نداد. بر اساس نتایج آزمون رگرسیون لوجستیک، گلوتاتیون به طور معنی‌داری فاکتور خطر منفی برای دیابت بارداری بود و می­تواند نقش محافظت کننده را در برابر این بیماری داشته باشد (045/0=p). نتیجه‌گیری: در مطالعه حاضر، سطوح سرمی گلوتاتیون به طور معنی‌داری در دیابت بارداری پایین‌تر از بارداری سالم بود.