بررسی میزان توانایی ترسیب کربن پوشش درختی و خاک حاشیه بزرگراه در زیست بوم جنگلی زاگرس (مطالعه موردی: بزرگراه خرم آباد - اندیمشک)

دی­اکسیدکربن عمده­ترین گاز گلخانه­ای است که فعالیت­های انسانی غلظت آن را در اتمسفر افزایش داده است. ترسیب کربن در پوشش درختی، گیاهی و خاک­های تحت آن ساده­ترین و به لحاظ اقتصادی عملی­ترین راهکار ممکن جهت کاهش کربن اتمسفری محسوب می­شود. لذا این پژوهش به منظور بررسی توانایی ترسیب کربن پوشش درختی، علفی و خاک حاشیه جاده در بزرگراه خرم آباد- اندیمشک انجام شد. جهت دستیابی به اهداف مورد نظر، چهار ترانسکت به فاصله 100 متری از همدیگر به صورت عمود بر بزرگراه پیاده شدند که در هر کدام از ترانسکت­ها هشت پلات مربعی شکل به فواصل 1، 30، 50 و 70 متری از همدیگر پیاده شدند. همچنین در مجاورت این ترانسکت­ها زمین عاری از پوشش درختی و گیاهی به عنوان قطعه شاهد انتخاب شد. در داخل هر پلات کربن ترسیب شده در پوشش درختی، پوشش علفی و خاک (عمق 0 تا 30 سانتی متری) اندازه­گیری شد. نتایج نشان داد مقدار کربن ترسیب شده به ترتیب افزایش فاصله از بزرگراه در درختان به ترتیب 30/104، 15/41، 76/33 و 01/29 تن در هکتار، در پوشش علفی به ترتیب 03/49، 36/155، 43/82 و 03/113 تن در هکتار، در خاک به ترتیب 17/32، 82/39، 37/47 و 80/47 تن در هکتار و در خاک عاری از پوشش گیاهی 19/6 تن در هکتار بود. براساس نتایج بدست آمده مشاهده شد که بیشترین ترسیب کربن در حاشیه بزرگراه مربوط به درختان است. پوشش علفی نیز بیشترین مقادیر ترسیب کربن را در هریک از اجزای مورد مطالعه به خود اختصاص داده­اند.