برنامه‌ریزی مسکن شهر میبد با رویکرد توسعه‎ی پایدار

مسکن یکی از اساسی‎ترین نیازهای زندگی انسان‌هاست و به‎عنوان کوچکترین عنصر تشکیل‌دهنده‎ی سکونتگاه‌ها و به‎وجود آورنده یکی از پدیده‌های جغرافیایی به‎شمار می‌رود. لزوم توجّه به مسکن و برنامه‌ریزی آن در راستای توسعه‎ی پایدار شهری در چهارچوب برنامه‌ریزی‎های ملّی، منطقه‌ای و شهری، بیش از پیش احساس می‌شود تا بهره‌گیری از دانش و تکنیک‌های برنامه‌ریزی، مشکلات شهروندان را برطرف کرده و درنتیجه، محیطی آرام و سرسبز، همراه با امنیّت و آسایش و رفاه برای آنان فراهم شود. بدین منظور، این مقاله، ضمن اشاره‎ی کوتاهی به ادبیّات نظری و عملی مسکن و توسعه‎ی پایدار با بررسی شاخص‎های کمّی و کیفی مسکن شهر میبد برای شناخت وضعیّت مسکن این شهر و به‎کارگیری این شاخص‌ها و شاخص‌های برگزیده زیست ـ اجتماعی و ارزیابی وضعیّت پایداری در مجموعه مناطق مسکونی و محلّه‎های این شهر می‌پردازد. هدف این مقاله، بررسی توسعه‎ی پایدار شهر میبد و برنامه‎ریزی مسکن آن است. پژوهش از نوع کاربردی ـ توسعه‌ای و روش پژوهش "توصیفی ـ تحلیلی" است. در این پژوهش از مدل‎های کمّی و نرم‌افزارهای رایانه‌ای استفاده شده است. با توجّه به آمارهای موجود، به‎ویژه پژوهش میدانی، اقدام به بررسی و شناخت وضعیّت مسکن شهر میبد، به لحاظ شاخص‌های کمّی و کیفی در دوره‌های گذشته و حال شده است. نتایج این پژوهش، بیانگر پیشرفت به‎نسبت مناسب شاخص‌های کمّی و کیفی در دهه‎ی 85-1375 است که با روند توسعه‎ی پایدار در ارتباطی معنا‌دار بوده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که شاخص‌های تراکم در واحد مسکونی، در سال 1385 برابر 81/3 و در سال 1385 متوسّط اتاق 26/4 و متوسّط اتاق برای هر خانوار 19/4 و تراکم نفر در اتاق 89/0 و تراکم خانوار در اتاق 23/0 و درصد کمبود واحد مسکونی در این سال 5/1 بوده است.