بهبود کیفیت انتقال مصدومان هنگام وقوع بلایای طبیعی از نقاط مختلف جغرافیایی

جلوگیری از تبدیل بلایای طبیعی به فجایع طبیعی مستلزم افزایش توان مدیریتی و برنامه‌ریزی‌های مدیریت بحران است. به‌این‌منظور، سیستم حمل‌ونقل مصدومان ‌هنگام تخریب زیرساخت‌های شهری نقش غیرقابل‌انکاری ایفا می‌کند؛ بنابراین، وجود یک سیستم حمل‌ونقل اضطراری مبتنی‌بر علوم مهندسی و کاربردی در چنین شرایطی ضروری به نظر می‌رسد. در این پژوهش، سیستم حمل‌ونقل مصدومان به مراکز درمانی با رویکرد انتقال دومرحله‌ای و حمل‌ونقل اشتراکی معرفی شده است. در این رویکرد، مصدومان در مرحلة اول به‌طور مستقیم به مراکز امدادی واسط و در مرحلة دوم به‌صورت اشتراکی و با استفاده از امداد هوایی به مراکز درمانی اصلی منتقل می‌شوند. هدف تعیین نحوة تخصیص مصدومان به وسایل نقلیة امدادی، تعیین اولویت حمل آن‌ها و مسیریابی وسایل نقلیة امدادی به نحوی است که زمان انتظار مصدومان به‌منظور رسیدن به مراکز درمانی اصلی کمینه شود. پیچیدگی این مسئله از نوع NP-hard است، درنتیجه حل بهینة آن در زمان معقول با استفاده از روش‌های دقیق ممکن نیست. به همین منظور، از الگوریتم ژنتیک برای حل مسائل استفاده و سپس نتایج در سه سناریوی مختلف تحلیل شده است. سناریوی اول انتقال مستقیم مصدومان به مراکز درمانی اصلی، سناریوی دوم انتقال مستقیم مصدومان به مراکز امدادی واسط و حمل زمینی و غیراشتراکی آن‌ها به سوی مراکز درمانی اصلی و سناریوی سوم رویکرد پیشنهادی پژوهش است. به‌منظور بررسی عملکرد هریک از سناریوها، 216 مسئله برای پوشش طیف متنوعی از شرایط اضطرار درنظر گرفته شده‌اند. نتایج نشان می‌دهد سناریوی سوم تأخیر کمتری در رسیدن مصدومان به مراکز درمانی اصلی در پی دارد که به‌طور مستقیم موجب بهبود کیفیت در انتقال مصدومان می‌شود.