بهینه سازی جهت گیری ساختمان ها در برابر تابش (مطالعه موردی: شهر شیراز)

 با توجه به رشد جمعیت، افزایش شهرنشینی و بهبود روز افزون سطح و تغییر سبک زندگی، مصرف انرژی در ساختمان­های شهری به ویژه در کشورهای در حال توسعه به شدت دستخوش افزایش است. در نظر گرفتن شرایط آب و هوایی در طراحی ساختمان می­تواند بدون کاهش کیفیت زیستی به کاهش مصرف انرژی و پیامد آن کاهش آلودگی­ها کمک فراوانی نماید. هدف از این پژوهش جهت­یابی بهینه بنا به عنوان راهکاری موثر جهت بهینه­سازی مصرف سوخت در شهر شیراز می­باشد. در همین رابطه نخست با  بکارگیری داده­های هواشناسی میانگین کمینه و بیشینه دما و کمینه و بیشینه رطوبت نسبی روزانه در بازه زمانی 55 ساله (1959-2013)، با استفاده از شاخص دمای مؤثر و رسم منحنی­های همدمای دو ساعته به نیاز سنجی زیست اقلیمی ساختمانی در شهر شیراز پرداخته شد. سپس با استفاده از روش محاسباتی قانون کسینوس میزان انرژی دریافتی از سطوح قائم طی ماه­های سال برآورد شد. بر اساس یافته­های پژوهش بررسی وضعیت زیست اقلیمی در 37 درصد موارد در سرزمین پژوهش نیاز به گرمایش احساس و تنها در 9 درصد موارد نیاز به سرمایش در ساختمان احساس شده است. با در نظر گرفتن این نکته که نیاز اصلی در شهر شیراز نیاز به گرمایش می­باشد جهت­های بهینه برای استقرار ساختمان جهات جنوب، جنوب خاوری و جنوب باختری برآورد شد. از میان این جهت­ها نیز جهت جنوب به دلیل جذب حداکثر انرژی در مواقع سرد سال و جذب کم­تر انرژی در مواقع گرم سال به عنوان جهت بهینه مشخص شد. همچنین فاصله بهینه ساختمان­ها به جهت پرهیز از سایه­اندازی محاسبه شد که نشان می­دهد در شرایط موجود رعایت چنین فاصله­ای امکان پذیر نمی­نماید اما در مورد بناهای نوساز رعایت آن می­تواند سودمند باشد.