تأثیر آللوپاتیک عصاره چاودار روی مؤلفه‌های جوانه‌زنی بذر و رشد گیاهچه چند گونه علف‌هرز

آللوپاتی از جمله ابزارهای موجود در مدیریت علف‌های هرز می‌باشد که اخیراً به دلیل حرکت به سوی کشاورزی پایدار و کاهش مصرف علف‌کش‌ها مجدداً مورد توجه قرار گرفته است. به منظور بررسی اثرات آللوپاتیک چاودار (Secale cereale L.) روی شش گونه علف‌هرز خارمریم (Silybum marianum (L.) Gaertn.)، چچم (Lolium rigidum Gaudin)، خونی‌واش (Phalaris minor Retz.)، خردل‌وحشی (Sinapis arvensis L.)، خرفه (Portulaca oleracea L.) و قدومه‌کوهی (Thlaspi arvense L.) آزمایشی به صورت فاکتوریل (6*2) در قالب طرح کاملاً تصادفی در سال 1387 در آزمایشگاه علوم علف‌های هرز پردیس کشاورزی دانشگاه تهران انجام شد. عصاره حاصل از دو نوع اندام چاودار (اندام هوایی و ریشه) در شش غلظت مختلف (صفر، 25/6، 5/12، 25، 50 و 100 درصد) روی بذور گونه‌های مختلف علف‌هرز اعمال و صفات مربوط به درصد جوانه‌زنی، رشد ریشه‌چه و ساقه‌چه و وزن گیاهچه مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که غلظت‌های پایین عصاره آبی چاودار اثر تحریک کنندگی داشته و موجب افزایش صفات اندازه‌گیری شده در برخی از علف‌های هرز مورد بررسی در این آزمایش نسبت به شاهد (آب مقطر) شدند. در حالی که غلظت‌های بالای عصاره آبی چاودار اثر بازدارندگی بیشتری داشته به طوری‌که غلظت 100 درصد موجب کاهش بسیار شدید اغلب صفات اندازه‌گیری شده گردید. عصاره آبی اندام هوایی چاودار تأثیر منفی‌تری نسبت به عصاره ریشه بر روی همه صفات مورد بررسی، احتمالاً به دلیل مواد بازدارنده بیشتر داشت.