تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

زمینه و هدف: حضور کودک مبتلا به هر نوع ناتوانی، تنیدگی فزاینده­ای را به هر یک از اعضای خانواده تحمیل می­کند بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه­آزمایشی با پیش‌آزمون - پس‌آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر اصفهان در سال 1396 تشکیل دادند که از میان آنان 30 نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) جایدهی شدند و به دلیل ریزش نمونه، 10 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه گواه باقی ماندند. ابزار پژوهش پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) بود. افراد گروه آزمایش، 8 جلسه ۹۰ دقیقه‌ای درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند ولی برای گروه گواه هیچ مداخله‌ای اعمال نشد. داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیری تحلیل شد.  یافته‌ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و مؤلفه‌های آن (تحمل پریشانی هیجانی، برآورد ذهنی پریشانی، و تنظیم تلاش‌ها برای تسکین پریشانی) تأثیر مثبت دارد (0/05>p) ولی مداخله نتوانست مؤلفه تحمل جذب شدن به‌وسیله هیجانات منفی را بهبود بخشد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می­توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با افزایش انعطاف­ پذیری روان­ شناختی و دیگر شاخص­ های سلامت روان مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم می‌تواند در افزایش تحمل پریشانی آنها مؤثر باشد.