تأثیر مشاوره‌ی ‌گروهی‌ «راه‌حل‌محور» بر خودکارآمدی و حمایت اجتماعی کودکانِ کار

زمینه و هدف: در حال حاضر، پدیده‌ی کودکان کار و خیابانی یکی از معضلات گریبان­گیر بیشتر شهرهای بزرگ در جهان معاصر است؛ بنابراین هدف این پژوهش، ارزیابی اثربخشی مشاوره‌ی گروهی راه‌حل‌محور بر خودکارآمدی و حمایت اجتماعی کودکان کار بود. روش: روش پژوهش، آزمایشی از نوع طرح پس‌آزمون با گروه گواه بود و جامعه‌‌ی آماری، کودکان حاضر در کانون فرهنگی حمایتی کودکان کار کوشا شهر تهران طی سال 1393 بود. نمونه‌ی پژوهش، 30 کودک کار حاضر در آن کانون بودند که به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه با حجم برابر (15 نفر) جایگزین شدند. ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامه‌ی خودکارآمدی عمومی (شِرِر، 1982) و پرسش‌نامه‌ی‌ حمایت‌ اجتماعی (فیلیپس، 1986) بود. گروه آزمایش در 12 جلسه‌ی 90 دقیقه‌ای در مشاوره‌ی گروهی راه‌حل‌محور شرکت کردند و گروه گواه هیچ‌گونه مشاوره‌ای دریافت نکردند. به‌منظور بررسی اثربخشی مشاوره‌ی گروهی راه‌حل‌محور بر خودکارآمدی و حمایت اجتماعی کودکان کار از آزمون t مستقل و نیز مجذور اِتا استفاده شده است. یافته‌ها: نتایج نشان داده پس از اجرای جلسات مشاوره‌ی گروهی راه‌حل‌محور، خودکارآمدی در آزمودنی‌های گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه افزایش معناداری پیدا کرده است، درحالی‌که در میزان متغیر حمایت اجتماعی، تفاوت مشاهده‌شده معنادار نبود  (p ˂ 0/05). نتیجه‌گیری: مشاوره‌ی گروهی راه‌حل‌محور، سطح خودکارآمدی کودکان کار را در این مطالعه افزایش داد اما تأثیر معناداری در متغیر حمایت اجتماعی، ایجاد نکرد؛ بنابراین بهتر است برای تقویت متغیر حمایت اجتماعی در کودکان کار، بر تعداد جلسات مشاوره افزوده و یا رویکردهای درمانی دیگر مورد آزمایش قرار گیرد.