تأثیر هیستومورفومتریک و هیستولوژیک شنای استقامتی بر بیضه ی موش های بالغ نر ویستار

سابقه و هدف: فعالیت بدنی در کنار اثر مطلوب بر برخی سیستم‌های بدنی ممکن است با اختلال برخی دیگر همراه باشد. با وجود اینکه تمرین استقامتی «تمرین طلایی» برای سلامت عمومی به شمار می‌رود؛ اما براساس نتایج مطالعاتی این نوع تمرین می‌تواند با اختلال سیستم تولید مثل همراه باشد؛ هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی تأثیر شنای استقامتی بر شاخص‌های هیستومورفومتریک بیضه موش صحرایی نر بالغ ویستار (موش) بود. مواد و روش‌ها: برای این منظور 10 موش، تصادفی به 2 گروه شاهد (5=n) و شنای استقامتی (5=n) تقسیم شدند. موش‌های گروه آزمایش 6 هفته، هفته‌ای سه جلسه‌ تحت شنای استقامتی 45 دقیقه‌ای قرار گرفتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه شنا، موش‌ها به روش آسان‌کشی معدوم و برای بررسی پارامترهای هیستومورفومتریک به آزمایشگاه ارسال شد. داده‌ها با آزمون t مستقل در سطح آلفای 05/0 در محیط نرم افزار SPSS نسخه‌ی 24 تحلیل شد. یافته‌ها: شاخص‌های تمایز لوله‌ای(TDI) (000/0=p )، ضریب تجمعی (RI)(000/0=p)، شاخص اسپرمیوژنز(SI)(000/0=p )، تعداد سلول‌های سرتولی (02/0=p ) 'گروه تمرین درمقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کمتر بود؛ اما تفاوت از نظر شاخص‌های سلول-های لیدیگ (44/0=p)، ضخامت کپسول بیضه (08/0=p)، قطر لوله‌ی اسپرم‌‌ساز(92/0=p)، ارتفاع اپی‌تلیوم لوله‌ی اسپرم‌ساز(12/0=p)، تعداد لوله‌های اسپرم‌ساز (55/0=p ) و قطر لومن داخلی لوله‌های اسپرم‌ساز (28/0=p ) معنی‌دار نبود. نمای هیستولوژیکی بیضه‌ گروه شنا حاکی از اختلال شدید اسپرماتوژنز بود. نتیجه‌گیری: بنابراین، پروتکل شنای استقامتی مورد استفاده در این پژوهش می‌تواند زمینه‌ساز اختلال سیستم تولید مثل و باروری باشد و با توجه به جایگاه فعالیت استقامتی در سلامت عمومی به ویژه سلامت قلبی-عروقی، برای پیشگیری از پیشامد چنین عارضه‌ای باید به فکر راه‌کارهای مکمل یا تغییر مولفه های تمرینی برای فعالیت استقامتی بود.