تاثیر کابرگولین بر روی سیمای بالینی و ایمونولوژیک در آرتریت روماتوئید القا شده در رت‌های نر ویستار

زمینه و هدف:  به اثرات ضد التهابی آگونیستهای دوپامینی D2  در برخی از مطالعات گزارش شده است. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات تجویز کابرگولین (به عنوان آگونیست قوی گیرنده­های D2) بر روی سیمای بالینی و پاسخ‌های ایمنی در آرتریت روماتوئید (RA) القا شده در رت­های ویستار است. روش بررسی:  در این مطالعه تجربی، جامعه مورد مطالعه شامل 40 رأس رت نر ویستار با محدوده وزنی 160 تا 180 گرم بود. حیوانات به صورت تصادفی در چهار گروه 10 تایی شامل گروه کنترل (سالم)، گروه مبتلا به RA و درمان شده با PBS، گروه مبتلا و درمان شده با کابرگولین(µg/kg 50-خوراکی) و نهایتا گروه مبتلا درمان­شده با پردنیزولون ( mg/kg10-خوراکی) قرار گرفتند. تغییرات شدت بیماری و تغییرات دما به صورت سه روز در میان ثبت گردید. کلیه درمان­ها از روز هفتم پس از القا و مشاهده علائم التهاب کف پا در تمامی رت­ها آغاز گردید. در انتها سرم رتها به منظور سنجش سطوح نیتریک اکساید (شیوه گریس)و میلوپراکسیداز( ارزیابی توان احیای احیای پراکسید هیدورژن)جداسازی شد. سلولهای طحالی نیز به منظور ارزیابی شدت تکثیر لنفوسیتی (به شیوه احیای MTT)، شدت انفجار تنفسی (به شیوه احیای NBT) و قابلیت فاگوسیتوز نوترال رد  در شرایط استریل جدا شدند.  یافته ‌ها:  کابرگولین به صورت برابر با پردنیزولون منجر به کاهش شدت بیماری و میزان ادم کف پا شد (15/0=p). درمان با هر دو تیمار موجب کاهش سطوح نیتریک اکساید (0001/0=p). و میلوپراکسیداز سرمی(0001/0=p).  ، شدت  قابلیت انفجار تنفسی سلولهای فاگوسیت کننده طحال (002/0=p). و شدت تکثیر لنفوسیت‌های طحالی (02/0=p). در ر­تهای تحت درمان  نسبت به رت­های مبتلا و بدون درمان شد. در مورد کاهش شاخص تکثیر لنفوسیتی  پردنیزولون قوی تر از کابرگولین عمل نمود(001/0=p) ، در عوض کابرگولین به طور موثری موجب کاهش قابلیت انفجار تنفسی شد(002/0=p). همچنین کابرگولین در کاهش سطوح افزایش یافته برداشت رنگ نوترال رد در سلول­های فاگوسیتیک طحالی در رت­های مبتلا نسبت به پردنیزولون به طور معنی داری موثرتر عمل نمود(01/0=p).   نتیجه گیری: به نظر می­رسد که استفاده از داروی کابرگولین به عنوان یک رهیافت سودمند در کنترل بیماری RA مطرح گردد.