تبیین رفتاری تصمیم‎گیری‎های مدیریت در حوزه سرمایه‎گذاری در دارایی‎های نامشهود: آزمون فرضیه پاداش بر اساس رویکرد آزمایشگاهی

هدف: انتخاب رویه‎های حسابداری دارایی‎های نامشهود از سوی مدیریت، شامل به هزینه منظور کردن یا سرمایه‎ای کردن مخارج توسعه دارایی‎های نامشهود، تحت تأثیر عواملی است که از آن جمله می‎توان به ارتباط این تصمیم‎‎گیری با طرح پاداش مدیریت اشاره کرد. هدف پژوهش حاضر، مطالعه عوامل تأثیرگذار بر تصمیم‎گیری‎های مدیریت در حوزه سرمایه‎گذاری در دارایی‎های نامشهود با تأکید بر فرضیه پاداش است. روش: برای بررسی تأثیر پاداش مدیریت بر تصمیمات سرمایه‎گذاری در حوزه دارایی نامشهود، از رویکرد آزمایشگاهی استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، مدیران، معاونان و اعضای هیئت‌مدیره شرکت‌ها (سهامی عام و سهامی خاص) و افراد دانشگاهی دارای تجربۀ ‎کار هستند و در مجموع 195 نفر در پژوهش مشارکت داشته‎اند. یافته‎ها: نتایج به‎دست آمده نشان می‎دهد تصمیم‎گیری‎های مدیریت تحت تأثیر رویه‎های حسابداری قرار می‎گیرد و مدیریت رویه خرید دارایی نامشهود که در آن مخارج سرمایه‎ای محسوب می‎شود را بر رویه توسعه داخلی دارایی نامشهود و همچنین توسعه داخلی دارایی نامشهود همراه با افشای اضافی که در آنها مخارج به حساب هزینه دوره منظور می‎شود، ترجیح می‎دهد. سایر یافته‎های پژوهش نشان می‎دهد تصمیم‎گیری‎های مدیریت تحت تأثیر پاداش و همچنین هم‎افزایی میان پاداش و رویه‎های حسابداری قرار نمی‎گیرد. نتیجه‎گیری: ترجیح رویه حسابداری سرمایه‎گذاری در دارایی نامشهود که به سرمایه‎ای کردن مخارج منجر می‎شود، نسبت به رویه‎هایی که این مخارج را به حساب هزینه دوره منظور می‎کند، به این معناست که یا پاداش مدیریت تحت تأثیر سود قرار نمی‎گیرد (به بیان دیگر فضای اجتماعی اجازه نمی‎دهد که مدیریت درصد مشخصی از سود را به‎عنوان پاداش دریافت کند)، یا مدیریت منافع آتی را بر پاداش جاری ترجیح می‎دهد.