تعیین اثربخشی آموزش فعالیت بدنی بر مسخ شخصیت و عدم کفایت شغلی کارمندان سال1392

زمینه و هدف: انسان عصر حاضر در جریان سازگاری با محیط اجتماعی و شغلی خود ناچار است محدودیت‌ها و فشارهایی را متحمل شود. فشارهای روانی ناشی از شغل ازجمله استرس‌هایی هستند که اگر بیش از حد باشند، می‌توانند با ایجاد عوارض جسمی، روانی و رفتاری برای فرد، سلامت وی را به مخاطره اندازند. لذا این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی آموزش فعالیت بدنی بر مسخ شخصیت و عدم کفایت شغلی انجام شد. مواد و روش‌ها: این پژوهش نیمه‌تجربی، با مشارکت 200 نفر کارمندان آق‌قلا انجام شد. این افراد به‌صورت نمونه‌گیری آسان و در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه 3 قسمتی مشتمل بر مشخصات جمعیت‌شناختی، پرسشنامه فعالیت بدنی (IPAQ) و پرسشنامه فرسودگی شغلی (MBI) بود. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون‌های تی مستقل، تی زوجی، ضریب همبستگی پیرسون و آنالیز واریانس یک‌طرفه با بهره‌گیری از SPSS16 در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند. یافته‌ها: 5/57% از افراد را مردان تشکیل دادند که 91% آن‌ها متأهل بودند. میانگین سنی افراد 86/7±52/38 سال بود. نتایج نشان داد پس از مداخله میانگین نمره فعالیت بدنی افزایش‌یافته و همچنین با افزایش فعالیت بدنی میانگین نمره احساس عدم‌کفایت شغلی افراد کاهش یافته که نشان‌دهنده افزایش رضایت از کار کارمندان است و همچنین با کاهش میانگین نمره مسخ شخصیت باعث بهبود روابط افراد با همکاران و دریافت‌کنندگان خدمات گردید. نتیجه‌گیری: افزایش فعالیت بدنی یکی از راهکارهای کاهش مسخ شخصیت و عدم‌کفایت شغلی در کارمندان است. نوع مقاله: مطالعه پژوهشی.