توسعة گردشگری زمستانی در مقاصد روستایی (مطالعة موردی: روستا‌های حاشیة پیست اسکی شمشک شمال تهران)

وجود جاذبه‏های گردشگری، یکی از مهم‏ترین دلایل مسافرت مردم به مقصدی خاص است. جاذبه‏‌ها به‌عنوان عامل کشش، با توجه به ویژگی‏های خاص و جذابیت‏هایی که دارند، می‏توانند گردشگران را از نقاط و سرزمین‌های دور جذب کنند. در این میان روستا‌ها جاذبه‌‌های گردشگری فراوان دارند و همواره گردشگران زیادی را به سوی خود جذب می‌کنند؛ بنابراین، توسعة پایدار گردشگری روستایی و مدیریت خردمندانة آن نیازمند برنامه‌ریزی است. در این میان، ایران با وجود جاذبه‌های فراوان فرهنگی، تاریخی و طبیعی هنوز نتوانسته است جایگاه خود را به‌عنوان یک کشور پذیرندة گردشگر در بازار جهانی صنعت گردشگری بیابد، از این رو سهم ناچیزی از درآمدهای این صنعت، نصیب کشور شده است. این مسئله، در زمینة گردشگری داخلی و به­ویژه گردشگری روستایی نیز صدق می‌کند. سؤال کلیدی تحقیق آن است که راهبرد‌های مناسب برای توسعة گردشگری زمستانی در مناطق روستایی حاشیة پیست اسکی شمشک چیست؟ به این منظور، مقالة حاضر با استفاده از روش پیمایشی و مطالعه‌های میدانی در سطح کارشناسان و خبرگان با مدل SWOT به ارائة راهبرد کانونی برای توسعة گردشگری زمستانی در مناطق روستایی پرداخته است. قلمرو زمانی تحقیق، زمستان 1389 و آذر تا بهمن 1390 است. روایی پرسشنامه با استفاده از پانل متخصصان گردشگری و اساتید دانشگاهی تأیید شد و برای سنجش پایایی، از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که ضریب به‌دست‌آمده 72 درصد است. نتایج، نشان‌دهندة این است که راهبردهای توسعة گردشگری زمستانی در روستا‌های منطقة حاشیة پیست اسکی شمشک در وضع موجود، جهت‌گیری به سوی راهبرد رقابتی است که در قالب 8 راهبرد فرعی، قابل پیگیری و عملیاتی‌سازی است، اما برای دستیابی به جایگاه مطلوب، در توسعة گردشگری زمستانی، با محوریت مشارکت روستا‌های حاشیة پیست اسکی شمشک نیاز به اتخاذ راهبرد جهشی تهاجمی است.