توسعۀ چارچوب انگاشتی از فضاهای انحصاری در نواحی ساحلی پیراشهری: کرانۀ جنوبی دریای کاسپین از شهرستان ساری تا محمود‌آباد

فشار نیروهای متنوع برای مکان‌گزینی و پیچیدگی فضای متأثر از منافع متضاد و متعارض، رویکردهای نوین مدیریت عمومی فضای ساحلی را با همکاری بخش خصوصی پشتیبانی می‌کند. این مسئله آغازی بود برای اختصاصی‌شدن فضاهای ساحلی. بازبینی نظریه‌ها و تجارب دیگر اجتماعات نشان از وجود چارچوبی از گفتمان‌های اصلی در ظهور فضاهای انحصاری ساحلی دارد که شامل سه گفتمان امنیت، مصرف و فرهنگ است. هدف از نوشتار حاضر، کشف گونه‌شناسانۀ فضاهای انحصاری در ناحیۀ مورد مطالعه و قیاس آن با گفتمان‌های جاری، به‌منظور توسعۀ چارچوب انگاشتی است. با استفاده از راهبرد موردکاوی و رویکرد روش‌شناسی کیفی، ضمن به‌کارگیری روش تحلیل اَسنادی و فن کدگذاری برای تحلیل داده‌ها و فن تلفیقی برای ارزیابی اعتبار یافته‌ها، دو گونۀ انگاشتی از فضاهای انحصاری در این محدوده شناسایی شدند که شامل انحصاری‌شدن فضا با اتکا به قدرت سرمایه‌ای و قدرت سیاسی بوده است. ضمن قیاس یافته‌های تحلیل با چارچوب از‌پیش‌موجود جهانی، مشخص شد که در ناحیۀ مورد مطالعه، گفتمان‌های امنیت و فرهنگ در ظهور فضاهای انحصاری نقش ایفا نمی‌کنند. اما در گفتمان مصرف، نوع جدیدی از گفتمان مصرف انحصاری کالای عمومی شناسایی شده است که آن، انحصار دولتی-حکومتی فضاهای ساحلی است.