حسن تعابیر ناپسند

در این مقاله با بررسی شواهد مختلفی از زبان‌های فارسی وانگلیسی، نشان داده خواهد شد که حسن تعابیر، به لحاظ کاربردشناختی، دو گونة جدا ازیکدیگرند: حسن تعابیر نوع اول (حسن تعابیر رایج) برای نشان دادن نزاکت اجتماعی وجلوگیری از خدشه‌دار شدن احساسات افراد جامعه دربارة موضوعات مختلف؛ مانند مسائلجنسی، مرگ، تولد، اعضای بدن، ناتوانی‌های جسمی، بیماری‌های روانی، هوش و ناسزاهابه کار می‌روند. از طرف دیگر، کاربران زبان به وسیلة جایگزین کردن عبارات و واژه‌هایحسن تعبیری نوع اول به جای عبارات و واژه‌های ناخوشایند، سعی در حفظ وجهة اجتماعیخود و مخاطبان دارند. اما نوع دوم حسن تعابیر (حسن تعابیر ناپسند)، ترفندی استبرای پنهان کردن رسوایی‌های سیاسی و اقتصادی، پوشاندن حقیقت، و فریب و کنترل افکارعمومی به هنگام صحبت دربارة موضوعات و رویدادهای اجتماعی. در واقع، در این نقطهاست که گویندگان و نویسندگان از حسن تعبیر، نه در جهت پرهیز از کاربرد واژه‌هایآزار دهنده، بلکه برای فریب افکار عمومی استفاده می‌کنند و این همان جایی است کهما را وارد گسترة حسن تعابیر «غیرصادقانه» می‌کند.