رابطه جامعه‌پذیری سازمانی و بی‌تفاوتی سازمانی در پرستاران

مقدمه: یکی از اولویت‌‌های مدیریت منابع انسانی به‌ویژه در مورد مشاغل دشوار و تنش‌زا همچون پرستاری، کاهش بی‌تفاوتی سازمانی است؛ چرا که روح بی‌تفاوتی در رفتار کارکنان، انگیزه کار و تلاش را از آنان می‌گیرد و می‌تواند زمینه‌ساز بسیاری از بروندادهای منفی گردد. در این زمینه به‌نظر می‌رسد که توجه به سیستم اجتماعی سازمان بتواند یکی از استراتژی‌های کاهش بی‌تفاوتی سازمانی باشد. هدف: هدف از این پژوهش، بررسی رابطه جامعه‌پذیری سازمانی و بی‌تفاوتی سازمانی در میان پرستاران بوده است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری پژوهش، کلیه پرستاران بیمارستان بعثت شهر سنندج مشتمل بر 539 نفر بوده‌اند.با استناد به جدول کرجسی و مورگان، تعداد 225 پرسشنامه به شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده در میان پرستاران توزیع شد که از این تعداد، 161 پرسشنامه به‌صورت کامل بازگردانده شد. گردآوری داده‌ها با استفاده از دو پرسشنامه جامعه‌پذیری سازمانی و بی‌تفاوتی سازمانی انجام گرفت. روایی و پایایی پرسشنامه‌ها نیز به‌ترتیب با استناد به نظر متخصصان و ضریب آلفای کرونباخ تأیید شد که به ترتیب برابر با 0.898 و 0.933 بود. در نهایت جهت تجزیه و تحلیل داده‌ها با نرم افزار SPSS16 و استفاده از آزمون‌های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته‌ها: میانگین و انحراف استاندارد متغیر جامعه‌‌پذیری سازمانی برابر با 0.698±3.15 بوده است. میانگین و انحراف استاندارد متغیر بی‌تفاوتی سازمانی نیز برابر با 0.672±2.81 بود. بین جامعه‌پذیری سازمانی و بی‌تفاوتی سازمانی در میان پرستاران، رابطه منفی و معنادار وجود داشت (0.01>P). همچنین دو بعد تفاهم و حمایت همکاران، پیش‌بینی‌کننده منفی و معنادار بی‌تفاوتی سازمانی بودند (0.01 >P). نتیجه‌‌گیری: مدیران بیمارستانی می‌توانند از طریق روشن نمودن انتظارات از پرستاران، شفاف‌سازی قوانین و مقررات، نمایش رفتارهای حمایتی، توسعه فعالیت‌های مشارکتی و تصریح چشم‌انداز آینده سازمان، زمینه کاهش بی‌تفاوتی سازمانی در پرستاران را فراهم آورند.