رابطه نگرش فرزند نسبت به والدین با میزان گرایش به ارتباط با جنس مخالف و سطح سازش‌یافتگی در دختران نوجوان

هدف این پژوهش بررسی ارتباط نگرش نوجوانان به والدین خود با تمایل به ارتباط با جنس مخالف و سطح سازش‌یافتگی بود. طرح پژوهش توصیفی از نوع همبستگی مبتنی بر رگرسیون بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر رشت در سال تحصیلی 92-1393 بودند که از میان آنها 110 نفر به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب و به پرسش‌نامه‌های نگرش فرزند نسبت به والدین، گرایش به ارتباط قبل از ازدواج و سازش‌یافتگی تحصیلی پاسخ دادند. نتایج تحلیل همبستگی نشان داد رابطه نگرش نسبت به مادر اما نه پدر با گرایش به جنس مخالف مثبت و معنادار بود (01/0>P). همچنین، بین نگرش نسبت به پدر با هر سه نوع سازش‌یافتگی عاطفی، آموزشی و اجتماعی رابطه مثبت و معنادار وجود داشت (05/0>P). همچنین بین نگرش نسبت به مادر با هر سه نوع سازش‌یافتگی عاطفی، آموزشی و نیز اجتماعی رابطه مثبت و معنادار وجود داشت (01/0>P). رابطه گرایش به جنس مخالف با متغیرسازش‌یافتگی عاطفی و سازش‌یافتگی آموزشی؛ اما نه سازش‌یافتگی اجتماعی مثبت و معنادار بود (01/0>P). همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که نگرش فرزند نسبت به مادر، گرایش به ارتباط با جنس مخالف را پیش‌بینی می‌کند. پژوهش حاضر نشان‌دهنده اهمیت احساس و عواطف دختران نوجوان با والدین‌شان به‌خصوص مادرشان است. به نحوی که مشکل تعامل مادر- دختری پیش‌بین خوبی برای ارتباط‌های خارج از چارچوب فرهنگی و میزان سازش‌یافتگی دختران نوجوان است.