راهبردهای آموزش علوم و مهندسی همگام با زبان اشاره ناشنوایان

زبان از ویژگی‌های مهم بشر و عنصر وجودی انسان است. زبانِ اشاره راهکاری برای رفع نیازهای شفاهی و ارتباطی جامعه ناشنوایان است، همان‌طور که زبان‌هایی همچون فارسی، چینی، انگلیسی و... راهکارهایی برای رفع نیازهای ارتباطی جامعه شنوایان است. تجربه‌های بی‌نظیر در زندگی، دیدگاه‌های دانشمندان را در پژوهش شکل می‌دهد. بنابراین، تنوع در زندگی و تجربه‌های فرهنگی در میان دانشمندان سبب گسترش جهت گیری‌های پژوهشی و درنهایت، اختراعات و اکتشافات علمی می‌شود. برای مثال، افراد ناشنوا چشم‌اندازهای بی‌نظیری را در پژوهش‌های علمی با موفقیت رقم زده‌اند. با این حال، افراد ناشنوا همچنان در آموزش علوم دانشگاهی با چالش‌هایی روبه‌رو هستند. بیشتر دانشجویان ناشنوا در رشته‌های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات با استادانی ارتباط برقرار می‌کنند که تجربه کاری با افراد ناشنوا را ندارند و غالباً درباره چگونگی برقراری ارتباط با افراد ناشنوا آگاهی ندارند. لذا، نبود دسترسی به مهارت‌های ارتباطاتی لازم، معمولاً سبب می‌شود تا دانشجویان ناشنوا از تحصیل در علوم پایه و مهندسی احساس نارضایتی یا ناتوانی داشته باشند. در این مطالعه تلاش شد تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و همچنین مروری بر شواهد، نظرها و تجربه‌های کارشناسان و دانشمندان ناشنوا، راهکارهایی برای حمایت از بهترین دانشجویان ناشنوا در رشته‌های علوم و مهندسی ارائه شود. از این رو، برای مناسب‌سازی محیط تحصیلی ناشنوایان، درخصوص چیدمان کلاس و صندلی‌ها، راهبردهای تدریس و مربیگری در پژوهش مباحثی مطرح و همچنین به اهمیت حضور دانشمندان ناشنوا/کم‌شنوا در پژوهش‌های مرتبط با افراد ناشنوا اشاره شده است. به‌علاوه، بر لزوم و تأثیر آموزش زبان اشاره عمومی و تخصصی به‌صورت دروس اختیاری در برنامه‌های درسی دانشگاه‌ها به‌منظور افزایش مهارت‌های ارتباطی دانش‌آموختگان هنگام مواجهه با جامعه ناشنوا تأکید شده است.