رویکرد ایران به مسئلۀ هسته‌ای در دولت خاتمی با توجه به گفتمان آزادی-قانون‌محور وی

با درنظر گرفتن اینکه گفتمان به معنای درک متون در بافت اجتماعی آنها و اینکه چه کسی، چه چیزی را، به کدام مخاطب، به چه شیوه‌ای و چرا می‌گوید، وابسته بودن آن به شرایط زمانی و مکانی و تأثیر ویژگی‌های شخصیتی سازندۀ گفتمان بر نوع گفتمان شکل‌گرفته مشخص می‌شود. در پژوهش پیش رو، با توضیح دربارۀ گفتمان دوران ریاست جمهوری خاتمی در چارچوب گفتمان کلان اسلامی پس از انقلاب، تأثیر آن بر رفتار سیاست خارجی ایران در مسئلۀ هسته‌ای، بررسی شده است. روش پژوهش، تحلیل داده‌های ثانویه و مصاحبه است. در بخش نتیجه‌گیری نیز گفته می‌شود که مزایای رفتار ایران نسبت به مسئلۀ هسته‌ای در این دوران، ممانعت از ارجاع پروندۀ هسته‌ای به شورای امنیت و بازگشت آن به دستور کار آژانس، ایجاد شکاف در جبهۀ ایالات متحده و اروپا و نیز امضای سه توافقنامۀ مهم بود. ضعف‌های آن نیز عبارت بود از انعطاف بیش‌ازحد در برخی موارد که به خواسته‌های حداکثری  طرف مقابل منجر شد؛ بی‌توجهی به ایجاد اجماع داخلی در میان نهادهای قدرت در خصوص مسئلۀ هسته‌ای و نیز کم‌توجهی به تضاد ساختاری اصول انقلاب اسلامی با غرب در این گفتمان.