زمینه‌های همگرایی کشورهای اسلامی؛ با تأکید بر ظرفیتهای انقلاب اسلامی

اندیشمندان مطالعات منطقه‌ای، هم‌گرایی در حوزه‌ی دولت‌های ملی (خرد) را مقدمه‌ی هم‌گرایی در سطح منطقه‌ای و حتی جهانی (کلان) می‌دانند و بر این باورند کشورهایی می‌توانند مسیر هم‌گرایی را برای دست‌یابی به منافع مشترک در سطح فراملی طی نمایند که از ساختارها وشرایط لازم مبتنی‌بر: کثرت‌گرایی، پاسخ‌گوبودن و آزادی‌های احزاب و نخبگان برای تأثیرگذاری بر ساختارهای سیاسی برخوردار باشند. از این مسأله در نظریه‌ی نئوکارکردگرایان تحتعنوان "ظرفیت هم‌گرایی" یا "شرایط همگرایانه" ( integrative potential) یاد شده است. در این تحقیق که با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده، تلاش بر آن است تا از طریق سه اقدام نظری مرتبط، یعنی "بررسی موانع هم‌گرایی کشورهای اسلامی، بررسی ظرفیت‌های انقلاب اسلامی، و بررسی چگونگی انتقال این ظرفیت‌ها به کشورهای اسلامی"، هم‌گرایی این کشورها مورد مطالعه قرار گیرد.