سنجش و ارزیابی توسعۀ پایدار محله‌ای در شهر تهران (مطالعۀ موردی: محله‌های ولی‌عصر شمالی، آشتیانی، نیلوفر و امامیه)

محله به‌عنوان کوچک‌ترین سلول زندگی شهری، دارای درون‌مایه‌های عظیم اجتماعی و فرهنگی است و با بازآفرینی فرهنگ شهروندی، زمینۀ توسعۀ پایدار را در سطح شهر و جامعه فراهم می‌سازد. براین­اساس، در این پژوهش به سنجش و ارزیابی وضعیت توسعۀ پایدار محله‌ای در محله‌های ولی­عصر شمالی، آشتیانی، نیلوفر و امامیۀ شهر تهران پرداخته شده است. پژوهش حاضر به­لحاظ هدف کاربردی است. ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای، شاخص‌های مؤثر بر تحقیق شناسایی شدند. برآورد حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران، معادل 384 بود. در مرحلة بعد 374 محلة شهر تهران برحسب پایگاه اجتماعی- اقتصادی به چهار طبقه (بالا، متوسط بالا، متوسط پایین و پایین) تقسیم شد و از هر طبقه یک محله به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شد. سپس با جمع‌آوری داده‌های مورد نیاز از سطح محله­ها، تشکیل ماتریس اولیة تصمیم‌گیری انجام گرفت. در مرحلة بعد به روش وایکور- که از جمله روش‌های تصمیم‌گیری چندمعیارة جبرانی با حالت سازشی است- محله­های نمونه از نظر شاخص‌های توسعة پایدار محله‌ای سنجش شدند. نتایج اجرای تکنیک وایکور نشان داد از نظر شاخص‌های پایداری محله‌ای، محلة نیلوفر با مقدار شاخص وایکور 017/0 و محلة ولی­عصر شمالی با مقدار شاخص وایکور 1،  به­ترتیب در بهترین و بدترین شرایط، و محله­های امامیه و آشتیانی نیز با مقدار پایداری 160/0 و 613/0 در رتبه‌های دوم و سوم پایداری محله‌ای قرار دارند.