شناسایی و ارزیابی توسعه و فقر انسانی در شهرها با استفاده از GIS و HDI (مطالعه موردی: محلات شهری یزد)

امروزه کشورهای در حال توسعه به منظور تقویت زیربناهای اقتصادی ـ اجتماعی، رفع عدم تعادل­های منطقه­ای و در نهایت نیل به توسعه­ی منطقه­ای پایدار، نیازمند شناسایی و نحوه­ی توزیع امکانات، تسهیلات و منابع می­باشند؛ به طوری که، به گزارشات UNDPایران به لحاظ گروه­بندی شاخص HDI جزء کشورهای دسته­ی دوم یعنی توسعه­ی زیاد قرار دارد؛ منطقه­ی شهری یزد، مانند دیگر شهرها در درون خود دارای عدم تعادل در محلات می­باشد؛ بنابراین پژوهش حاضر ازنوع کاربردی ـ    توسعه­ای و روش بررسی آن پیمایشی در پی این هدف است که گستره­ی توسعه و فقر شهری را با دو مدل HDIو GISدر 50 محله در منطقه­ی شهری یزد الویت­بندی و معرفی نماید؛ که با مطالعه و برررسی­های صورت گرفته نتایج هر دو مدل پژوهش نشان می­دهد محلات حسن­آباد، فردوگاه و کشتارگاه دارای حداقل توسعه و در مقابل محلات امام­شهر و صفائیه حداکثر توسعه به عبارتی حداقل محرومیت را در منطقه­ی شهری یزد دارا می­باشند.