فرایندهای مشورت عمومی و نظرخواهی در مورد مقررات بررسی تطبیقی و وضعیت ایران

مشورت در مقررات­گذاری به معنای جلب نظرات شهروندان و یا اشخاص و گروه­های مشخص درباره مقررات پیشنهادی است. در این معنا، هر چند نهادهای مقررات­گذار به نحوی از انحا نماینده شهروندان محسوب می­شوند و در نهایت نیز در مقابل آنها پاسخگو هستند، ولی در فرایند مقررات­گذاری نیز ملزم به کسب نظرات مردم هستند و باید مشارکت آنها و نظر مثبتشان را جلب کنند. ایده اصلی مقررات­گذاری هوشمند این است که در مقررات­گذاری باید بیش از پیش به خواست­های مخاطبان بها داده شود تا از این طریق اجرای مقررات به سهولت انجام گیرد. در تمامی کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، اتحادیه اروپا و نیز تمامی کشورهایی که در آنها قانون عام تصمیم­گیری اداری به تصویب رسیده است، سازوکارهایی برای جلب مشارکت عمومی در وضع قوانین و مقررات دولتی وجود دارد. با توجه به اینکه مشورت عمومی تقریباً به یک رویکرد جهانی تبدیل شده است مناسب است در نظام مقررات‌گذاری ایران نیز از این جهت اصلاحاتی صورت بگیرد. چون هرچند کلیت مشورت عمومی در نظام سیاسی- اداری کشور مورد پذیرش واقع شده است، ولی در برخی موارد در مقررات­گذاری­ها رعایت نمی­شود. روش به کار گرفته شده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی بر پایه یافته­های تطبیقی است.