مطالعه‌ی ارتباط سبک‌های یادگیری (دیداری، شفاهی، خواندنی- نوشتنی، حرکتی، چند حسّی) با پیشرفت تحصیلی

مطالعات گسترده در سه دهه‌ی‌ اخیر نشان داده است که یکی از تفاوت‌های فردی مؤثر بر یادگیری، سبک‌های یادگیری است که این سبک‌ها در پیشرفت تحصیلی فراگیران نیز تأثیر بسزایی دارد. سبک‌های یادگیری مورد نظر عبارتند از: دیداری، شفاهی، خواندنی- نوشتنی، حرکتی و چندحسّی. مطالعه‌ی حاضر به بررسی ارتباط سبک‌های یادگیری دانشجویان دوره‌ی کارشناسی ارشد دانشگاه پیام نور مرکز تهران با پیشرفت تحصیلی آنان پرداخته است. به منظور مطالعه‌ی‌ ارتباط متغیّرهای مورد بررسی، از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. جامعه‌ی آماری، شامل کلّیه‌ی دانشجویانی است که در سال تحصیلی 86- 85 در سال دوم دوره‌ی کارشناسی ارشد دانشگاه پیام نور مرکز تهران به تحصیل اشتغال داشتند که مجموع آنها 2063 نفر بوده و با استفاده از جدول مورگان از مجموع دانشجویان گروه علوم انسانی 160نفر؛ از مجموع دانشجویان گروه علوم پایه 44 نفر و به دلیل پائین بودن جمعیّت گروه فنی- مهندسی تمامی 80 دانشجوی شاغل به تحصیل در این گروه، به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه سبک یادگیری (دیداری، شفاهی، خواندنی- نوشتنی، حرکتی، چندمدلی) یا VARK می‌باشد. نتایج نشان داد که بین سبک‌های یادگیری و پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه پیام نور، رابطه‌ی معنی‌داری به دست نیامده است. اما با در نظر گرفتن گروه‌های مختلف تحصیلی، مشخص گردید بین سبک شفاهی و گروه علوم پایه، سبک خواندنی- نوشتنی و گروه فنی و مهندسی، سبک حرکتی و گروه علوم انسانی و سبک چند حسی و گروه‌های علوم انسانی و علوم پابه رابطه معنی‌داری حاصل شده است.