مطالعۀ جامعه‌شناختی ارتباط درمانگر و بیمار در طب سنتی(مورد مطالعه: شهر سنندج)

مطالعۀ ابعاد اجتماعی ارتباط و چگونگی مواجهه درمانگر و بیمار در طب سنتی می‌تواند بسیار حائز اهمیت باشد. پژوهش حاضر با هدف شناخت ارتباط میان درمانگران طب سنتی در شهر سنندج با مراجعانشان به انجام رسیده است. این پژوهش به روش کیفی و با کاربرد تکنیک مصاحبه عمیق و مشاهده غیرمشارکتی به انجام رسیده است و برای تحلیل داده‌ها از روش نظریه زمینه‌ای استفاده شده است. با شناسایی چند سنخ اصلی پزشکی سنتی رایج در این شهر، و با روش نمونه‌گیری نظری هدفمند 23 نفر در دو گروه که شامل 5 نفر درمانگر از پنج سنخ شناسایی‌شده‌ی طب سنتی و 18 نفر مراجعه‌کننده مصاحبه به انجام رسیده است. در مصاحبه با درمانگران به مقولات 6 گانه («دلسوزی»، «همدلی»، «همزبانی»، «اجتناب از مادی‌شدن رابطه»، «امیدبخشی به مراجعین» و «رابطۀ صمیمی و پایدار») نائل شدیم. و در مصاحبه با مراجعه‌کنندگان نیز به مقولات شش‌گانه‌ای مشتمل بر («اعتقاد به شفابخشی و نیروهای متعالی»، «بی‌اعتمادی به پزشکی مدرن»، «نتیجه‌نگرفتن از پزشکی مدرن»، «پول-محور نبودن شفا و توجیه اقتصادی»، «شفافیت و ایمنی در درمان» و «رضایت مراجعه‌کننده») دست یافته‌ایم. مقولات حول دو مقولۀ هسته چیده شده‌اند که در مورد درمانگران، مقولۀ هسته «نگاه کل‌نگرانه‌ی درمانگر به مراجعه‌کننده» و برای مراجعه‌کنندگان «اعتماد بیمار به درمانگر» به دست آمده است.