مطالعۀ نقش واسطه‌ای خودمهارگری در رابطۀ بین دینداری با شادکامی

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطۀ بین دینداری با شادکامی دانشجویان به واسطۀ خودمهارگری آنان بود. روش: روش پژوهش، همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش، کلیۀ دانشجویان ساکن خوابگاه دانشگاه الزهرا در سال تحصیلی 95-1394 به تعداد 2345 نفر بودند که از میان آنان 300 نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. دانشجویان در این پژوهش به پرسشنامۀ خودمهارگری رفیعی هنر(1390)، پرسشنامۀ دینداری خدایاری‌فرد(1388) و پرسشنامۀ شادکامی آکسفورد(1989) پاسخ دادند. پایایی کلی هر یک از پرسشنامه‌ها در این پژوهش به ترتیب 92/0، 98/0و 93/0 به دست آمد. روایی پرسشنامه‌ها به کمک نظر متخصصان و اساتید روان‌شناسی در حد مطلوب گزارش شده است. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار لیزرل و به کارگیری آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از معادلات ساختاری نشان داد که مدل مدّ نظر، دارای برازش خوبی است و اثر مستقیم دینداری بر خودمهارگری و اثر غیر مستقیم دینداری به واسطۀ خودمهارگری بر شادکامی مثبت و معنادار و اثر مستقیم دینداری بر شادکامی مثبت و غیر معنادار است. نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می‌دهد که خودمهارگری، واسطه‌ای مناسب بین دینداری با شادکامی دانشجویان است؛ به این معنا که به هر میزان دینداری دانشجویان بالاتر رود، خودمهارگری افزایش می‌یابد و این موجب افزایش شادکامی در میان آنان می‌شود.