مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با معنادرمانی بر کیفیت زندگی و نشانگان افت روحیه زنان مبتلا به بیماری ایدز

مقدمه: علاوه بر مشکلات جسمانی، باید به مشکلات روان‌شناختی بیماران مبتلا به ایدز نیز توجه شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر کیفیت زندگی و نشانگان افت روحیه زنان مبتلا به بیماری ایدز صورت گرفت. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نیمه­تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری را زنان مبتلا به بیماری ایدز شهر تبریز که در سال 1398 به کلینیک‌های درمانی این شهر مراجعه کرده بودند تشکیل دادند. 30 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب، و به‌صورت تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. گروه‌های آزمایشی، در 8 جلسه 5/1 ساعته درمان اختصاصی را دریافت کردند. گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه­ و تحلیل شدند. یافته‌ها: در پیش‌آزمون، میانگین و انحراف معیار نمره کیفیت زندگی و نمره نشانگان افت روحیه در گروه­های درمان و کنترل اختلاف معنی­داری نداشت (05/0p). در مرحله پیگیری، اثر این دو درمان ماندگار بود (001/0>p). تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی بر کیفیت زندگی و نشانگان افت روحیه در مراحل پس‌آزمون و پیگیری یکسان بود (05/0نتیجه‌گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنادرمانی احتمالاً سبب افزایش پذیرش بیماری و در نتیجه مقابله بهتر با آن شده و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ایدز را افزایش، و نشانگان افت روحیه را کاهش داده است.