مقایسه رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوش‌بینی در سالمندان ساکن منزل و سرای سالمندان

سالمندی دوره­ای از رشد انسان است که با فراز و فرودهای مختلفی همراه می‌­باشد و این در حالی است که سبک زندگی متفاوت زنان و مردان سالمند در دوران کهولت می‌­تواند منجر به حفظ یا کاهش سلامت روان آنان گردد. بنابراین هدف پژوهش حاضر مقایسۀ رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوشبینی بین سالمندان ساکن در منزل و ساکن در سرای سالمندان شهر ساری بود. طرح پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه­ای بود و جامعه آماری شامل کلیه سالمندان شهر ساری بودند که از طریق نمونه­گیری تصادفی ساده 60 نفر سالمند سرای سالمندان (30 زن و 30 مرد) و 60 نفر از سالمندان ساکن خانه (30 زن و 30 مرد) انتخاب شدند و با ابزار اندازه­گیری رضایت از زندگی داینر، سازگاری اجتماعی بل و خوش­بینی پترسون مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از تحلیل واریانس چندمتغیری مانوا در سطح معناداری 001/0>P استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سطح رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوش­بینی سالمندان ساکن منزل بیشتر از سالمندان ساکن در سرای سالمندان است. ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت بیشتری در ﻣﻮرد ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان اﻧﺠﺎم و ﺧﺪﻣﺎت ﻣﺮاﻗﺒﺘﻲ، ﺑﻬﺪاﺷـﺘﻲ و روانﺷـﻨﺎﺧﺘﻲ ﻣﻨﺎﺳـﺐ در ﻣﺮاﻛﺰ ﻣﺮاﻗﺒﺘﻲ ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان به افراد ارائه شود تا سطح رضایت از زندگی، سازگاری اجتماعی و خوش­بینی در این قشر از جامعه افزایش یابد.