منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران

تغییرات گسترده و جریان‌ساز محیط جهانی طی دهه‌های اخیر و کاهش مقبولیت کاربرد قدرت سخت، توجه به مظاهر قدت نرم را برای کنشگران اجتناب‌ناپذیر ساخته است. لذا کشورهای مختلف حتی در سطوح منطقه‌ای سرمایه‌‌گذاری‌های قابل‌توجهی به منظور ارتقاء منابع قدرت نرم خود انجام داده‌اند. امروزه سرمایه‌گذاری در حوزه‌ی استحصال قدرت نرم امری نیست که هیچ کشوری از جمله جمهوری اسلامی ایران ـ به عنوان یکی از اعضای نظام جهانی که لاجرم باید خود را با اقتضائات این نظام سازگار سازد ـ از آن مستثنی باشد. مقاله‌ی پیش‌رو شناسایی و بررسی منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران را در دستورکار دارد. سؤال اصلی مقاله در خصوص چیستی منابع قدرت نرم جمهوری اسلامی ایران است و نگارندگان با کاربرد روش توصیفی ـ تحلیلی و در چارچوب نظریه‌ی قدرت نرم جوزف نای این فرضیه را مطرح می‌سازند که جمهوری اسلامی ایران در سه سطح فرهنگ، ارزش‌ها و سیاست خارجی منابعی برای اعمال قدرت نرم در اختیار دارد که در صورت شناخت دقیق و سرمایه‌گذاری مناسب، به خوبی قابل استحصال هستند. نوآوری مقاله‌ی حاضر بیش‌تر ناشی از توجه به کنش سیاست خارجی به عنوان یک منبع مولد قدرت نرم است. نگارندگان با طرح شاخص عدم‌ منفعت‌محوری در سیاست خارجی مدعی هستند رفتارها و کنش‌های غیرمنفعت‌محورانه‌ی یک کشور در ارتباط با سایرین می‌تواند منجر به ارتقاء وجهه و در نتیجه افزایش قدرت نرم آن در جوامع مخاطب گردد. در این زمینه به مصادیقی از سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران استناد شده است.