پژوهش های P53 و درمان سرطان

از زمان کشف P53 در سال 1979 به عنوان یک آنتی ژن توموری تا به امروز که جایگاه آن در قالب یک ژن سرکوبگر توموری مهم تثبیت شده است بیش از شصت و چهار هزار مقاله و گزارش پژوهشی با نام این پروتئین، در PubMed منتشر شده است. هرچند نتایج این پژوهش ها به روشن شدن ساختار، عملکرد و تنظیم P53 کمک کرده‌اند با این حال باعث به وجود آمدن ابهام‌ ها و پرسش‌ های بیشتری پیرامون این پروتئین شده‌اند. شناسایی ایزوفرم های مختلف P53، کشف یک آنتی سنس طبیعی P53 (WraP53) و نقش‌ های مهم این ژن در فرآیند هایی چون طول عمر، پیری و سوخت و ساز موجب شده‌اند که P53 همچنان مولکولی جذاب برای تحقیق و بررسی باقی بماند. انتقال نسخه‌ سالم P53 به سلول های سرطانی دارای نقص در P53 و معرفی مولکول های کوچکی که پروتئین P53 جهش یافته را فعال می‌کنند و یا فعالیت تنظیم کننده مهم آن یعنی پروتئین MDM2 را مهار می‌کنند از جمله روش های درمانی سرطان هستند که بر مبنای P53 توسعه یافته‌اند. در مقاله‌ی حاضر تلاش شده است به مرور کلی تاریخچه و عملکرد های P53 پرداخته شود و روش های درمانی توسعه ‌یافته بر مبنای خاصیت آنتی توموری آن مورد بحث قرار ‌گیرد.